- يكشنبه ۷ شهریور ۹۵
- ۲۰:۱۹
معرفی فیلم «من» با بازی لیلا حاتمی و امیر جدیدی/ یکی از شانس های پدیده شدن در جشنواره فجر
«من» اولین فیلم بلند سینمایی سهیل بیرقی در مقام کارگردان است. او تاکنون در 38 پروژه سینمایی کار کرده که از آنها می توان به سابقه دستیار کارگردانی و مدیر برنامه ریزی در فیلم های «اسب حیوان نجیبی است»، «کیفر»، «تردید»، «بی خود و بی جهت»، «استراحت مطلق»، «زندگی با چشمان بسته»، «هر شب تنهایی» و «من دیه گو مارادونا هستم» اشاره کرد. بیرقی فیلم کوتاه «تعطیل» را هم ساخته است.
بازیگران:
لیلا حاتمی، امیر جدیدی، بهنوش بختیاری، علیرضا استادی، علی منصور، سعید عطاییان و مانی حقیقی در «من» ایفای نقش کرده اند.
خلاصه داستان:
«ما رو نرقصون آذر!»
سایر عوامل:
مشاور کارگردان:عبدالرضا کاهانی، تدوین :شیما منفرد، مدیر فیلمبرداری: معین مطلبی، طراح صحنه و لباس: فرحناز نادری، طراح چهره پردازی: عظیم فراین، مدیرصدابرداری: ناصر انتظاری، مدیر تولید:کامران حجازی، مدیر برنامه ریزی و دستیار اول کارگردان: امید جزینی، دستیار اول فیلمبردار:احمد کاووسی، مدیر تدارکات: جواد سلیمانی، عکس: مریم تختکشیان، تهیهکنندگان: سعید سعدی و سعیدخانی.
نکات جذاب:
خلاصه داستان عجیب و جالب فیلم، حضور لیلا حاتمی در یک نقش متفاوت و حضور امیر جدیدی به عنوان نقش اول مرد و حضور بهنوش بختیاری با گریم متفاوت
یادداشت:
سهیلی بیرقی از آن دسته فیلم اولی هایی است که سالها در سینما کار کرده و با دستیاری کارگردانی کارگردانان به نامی چون عبدالرضا کاهانی امتحان خود را پس داده است و حالا کاهانی در فیلم اول وی در جایگاه مشاور حضور دارد.«من» از همان روزهای اولیه فیلمبرداری هم با توجه به تصاویر و خلاصه داستانش فیلم جذاب و اشتها برانگیزی به نظر می رسید و حالا انتخاب این فیلم در دو بخش نگاه نو و خصوصا سودای سیمرغ جشنواره فیلم فجر همگان را به دیدن این فیلم بیشتر ترغیب می کند.
لیلا حاتمی با نقشی جوان تر از خودش و با گریمی که کمک شایانی به درآمدن چهره کرده به عنوان نقش اول فیلم در کنار بازیگر مستعد و تازه وارد سینما امیر جدیدی حضور دارد همچنین مانی حقیقی و بهنوش بختیاری نیز نقش های کوتاهی دارند. امسال چه در بخش نگاه نو و چه در بخش سودای سیمرغ رقابت سختی را شاهد خواهیم بود و حالا باید دید سهیل بیرقی که فیلمش در دو بخش رقابت خواهد کرد می تواند پدیده جشنواره امسال باشد یا خیر.
نقد و بررسی فیلم من / همه چیز درباره نخستین فیلم سهیل بیرقی
نقد و بررسی فیلم «من» ساخته سهیل بیرقی
پارادوکس
مهرزاد دانش / فیلم
شمایل متفاوت لیلا حاتمی در نقش زنی بزهکار و قانونگریز، قطعاً اولین نکتهای است که در فیلم من به چشم میآید و بازی طبق معمول خوب حاتمی در ایفای چنین نقش دشواری، مخصوصاً با توجه به محدودیتهای جاری در سینمای ایران، آن را از یک نکتهی قابلتوجه به یک امتیاز بزرگ ارتقاء داده است، اما این همهی امتیازهای فیلم نیست و باید حسن اصلی فیلم را در انسجامی جستوجو کرد که سهیل بیرقی بین اجزای مختلف فیلم برقرار ساخته است. من با اینکه داستان پرملاطی ندارد و متشکل از خردهروایتهایی است که آذر، زن بزهکار ماجرا، با آنها مواجه میشود (مرد بساز بفروش، جوان خواننده، و زن زمیندار) و در هر یک مصداقهای مختلفی مانند شرخری، توزیع قاچاقی نوشیدنیهای الکلی، قاچاق انسان، تلکه کردن، دور زدن قانون و... .دیده میشود، ولی بین این نمودهای پراکنده، محوریت پررنگ آذر چنان خوب پرداخته شده که عملاً روند فراز و نشیبهای شخصیتی این زن، به آنها جهت و عمق میدهد.
فیلم بر خلاف نمونههای مشابه، نه به دنبال تبعیت از الگوهای اخلاقی کلیشهای است که زن را در شمایلی منفی ترسیم کند و نه طبق ادابازیهای متأخر، فضایی همدلانه و سمپاتیک را گرداگرد او پرورش میدهد. فیلم فقط موقعیت او را نمایش میدهد؛ با همهی خونسردیهای ظاهری و اضطرابهای درونیاش؛ و همین ذهنهای کلیشهزده را در درک متداول خوب یا بد بودن آدمهای داستان یک فیلم سینمایی با تلنگر مواجه میکند. شخصیت آذر، به مثابه بزهکاری که گویی دیگر از گریز و نقش بازی کردن و مراقب بودن خسته شده، در وضعیتی پارادوکسیکال گرفتار شده است: از یک طرف بهشدت مواظب است که ردی از خود به جا نگذارد که مأموران قانون متوجه خلافکاریهایش شوند و از سوی دیگر خیلی هم هشدارهای کسانی را که مزدور کرده به او آمار بدهند جدی نمیگیرد. شاید تأکید بر همین بلاتکلیفی، که در فصلهای حضور او به عنوان مربی نوازندگی، شکل و شمایل مضاعفی به خود میگیرد، مهمترین سنجهی اخلاقی اثر باشد که به دور از معیارهای قالبی و سنتی، به تحلیل وضعیت یک خلافکار میپردازد. با این حال فیلم در نوع پایانبندیاش (حضور ناگهانی جوان خواننده در خانهی آذر در هویتی متفاوت از شمایل قبلیاش) تا حدی شتابزده عمل میکند و میشد همین ایده را با مقدمهچینیهای بیشتر پرورش داد و در عین حال غافلگیرکنندگی موضوع را هم حفظ کرد.
****
نقد فیلم من ساخته عادل یراقی
محسن خیمه دوز/ شرق
لیلا حاتمی در یک نقش متفاوت و با یک بازی متفاوت، «من» خودش را در میانه انبوهی از خردهروایتها، روایت میکند. زنی مقتدر، باهوش، خودرأی و جدی که راه خود را باقدرت باز میکند و به کسی هم باج نمیدهد؛ زن خلافکاری که در انجام همه خلافهایش موفق است، زن خلافکاری که فقط بخشی از خلافهایش نشان داده میشود، اما ابتدا، انجام و علت هیچ خلافی را در فیلم نمیبینیم. به عبارت دیگر، قصه فیلم در بیقصهبودن آن است. قصه فیلم فقط در وجود زنی است که قصه مشخصی را روایت نمیکند. «من»، داستان روایتهای خودِ کارگردان هم هست از حسهای درونی همه سکانسهایی که تصویربرداری، مونتاژ و آماده نمایش کرده است. بنابراین اگر این حس کارگردان در نمایشدادن «من» درونی خودش نبود، شاید بهتر بود نام فیلم را «ما» میگذاشت، زیرا فیلم در این صورت بیان درستی از ساختار فاسد و تهوعآور زیست- جهان همه ما میشد که فیلمنامه و روایتگری کارگردان، توانسته در یک اثر سینمایی، بدون شعارزدگی، آن را بهخوبی نشان دهد. هرچند «منِ» مقتدر زن خلافکار در پایان، در برابر مأموری نفوذی از اداره آگاهی تسلیم میشود، اما همانطور که نگاه جذاب و تأثیرگذار نهایی لیلا حاتمی در سکانس پایانی، بر پرده عریض نشان میدهد، آنکه تسلیم شده، نه خلاف و خلافکار و خلافکاری، که زیستجهانِ خودِ ایرانی است. هر چند صدای فرد غالب را کمتر میشنویم و صدای فرد مغلوب ولی بهظاهر پیروز را، بیشتر.
مثل سکانس پایانی فیلم «من».
«من » از فیلمهای جدی و دیدنی جشنواره است
****
نقد فیلم من ساخته سهیل بیرقی
روبات
محمد شکیبی / فیلم
در زندگی واقعی اغلب بهتدریج و در جریان گسترش مراودات در جریان پسزمینه و گذشتهی دیگرانی که با آنها مرتبط میشویم قرار میگیریم و البته گاهی هم از همان ابتدای ارتباط. در سینما هم روشهای مختلفی برای تعین گذشتهی شخصیتها وجود دارد و اینکه در فیلمی کل پسزمینهی شخصیت اصلی مکتوم بماند چندان متداول و پذیرفتهشده نیست.
در فیلم من آذر (لیلا حاتمی) شخص اول ماجراها از ابتدا تا آخر هویت شخصی و اجتماعی گذشتهاش مکتوم باقی میماند و هنگامی که پردهی نمایش فرو میافتد تمامی آنچه دربارهی او میدانیم همان کنشهای واقعشده در یک زمان خطی است که در زمان نمایش از او دیدهایم. یک خلافکار خونسرد و کمانعطاف که در مقابل کارمزد کلان و مقطوع هر سفارش خلافی را قبول میکند اما وقتی که او را در منزل مسکونیاش میبینیم که فاقد هر نوع اثاثیه و لوازم زندگی است به استثناء یک صندلی و میز کوچک و لپتاپی که ابزار کارش به حساب میآیند و نه اثاثیه و در خانهای که حتی نور کافی و آینه و پنجرهای هم ندارد که موقعیت محلیاش را بشود حدس زد، و از طرفی در مراودات خلافکارانهاش کمی احساس و عاطفه بروز میدهد، انگار که با یک روبات و ماشین مکانیکی خلافکار مواجه هستیم که در آپشنها و اپلیکیشنهایش کمی احساسات رقیقشدهی انسانی هم تعبیه شده که در موقع لزوم کارش راه بیفتد.
خب همهی این مختصات ویژه در جایگاه خود میتوانند نقطهی قوت فیلم بهحساب بیایند اگر که در تمامیت آن تماشاگر را مجاب و قانع کنند. اما اشکال کار اینجاست که بخشی از قدرت کنونی فیلم بر مبنای پیشفرضهایی فرامتنی و مبتنی بر مخاطبان سینمایی داخلی بنا شدهاند و بیرون از دایرهی تماشاگر ایرانی کارکردی ندارند. بخشی از جذابیت آذر در شمایل کنونی نتیجهی تضاد و تناقضی است که بین او و پرسونای جاافتادهی بازیگرش لیلا حاتمی در ذهن ما وجود دارد. در مورد شخصیت ملیحه و بازیگرش بهنوش بختاری نیز تا حدی همین وضعیت جاری است. در اواخر فیلم هم که کمی یخ روبات خلافکار آب میشود و اندکی احساس انسانی در رفتارش مشاهده میکنیم، ناگهان با پایانبندی بیمقدمه و غافلگیرانه اما زمختش آب سردی رویمان میریزد؛ انگار که در تمام طول فیلم به یک بازی مهیج کامپیوتری مشغول بودهایم و تهاش معلوم نشده که برنده شدهایم یا بازنده!
در حالت فعلی با تماشای من کمی سینما تماشا کردهایم اما شک دارم که بعدها درخاطرههای سینماییمان رسوبش باقی بماند. کاش سهیل بیرقی این دستمایه را گذاشته بود برای زمانی که سینماگر باتجربه و پختهتری شده بود.
****
حاشیه و متن من ساخته سهیل بیرقی
گزارش تولید:
فیلم سینمایى “من” اولین ساخته سهیل بیرقی است. کارگردانی که تجربه دستیار اولی و برنامه ریزی برای کارگردانهایی مثل عبدالرضا کاهانی، واروژ کریم مسیحی، رسول صدرعاملی، بهرام توکلی و حسن فتحی را در کارنامه کاریاش دارد. بیرقی اولین فیلمش را براساس فیلمنامه اى از خودش جلوی دوربین برد و البته از حضور عبدالرضا کاهانی بهعنوان مشاور برای ساخت فیلمش استفاده کرد. لیلا حاتمی با بازى بسیار متفاوت در “من” نقش قهرمان فیلم را بازی میکند،شخصیت “آذر” یک زن مدرن و امروزی، ساختارشکن و ضد قانون است.احتمالاً در “من” و با شخصیت “آذر” تصویر تازه ای از لیلا حاتمی خواهیم دید، تصویری که توان بازیگری او را این بار در ایفای نقش زنهای ناآرام نشان می دهد. طبق شنیده ها فیلم گرچه در فضای رئال با ساختاری کلاسیک ساخته شده اما لحن میانه ای دارد و خیلی هم جدی نیست.بهنوش بختیارى نیز در این فیلم با نقش و گریم بسیار متفاوتى ظاهر شده است.
از حاشیه و متن فیلم
سهیل بیرقی پیش از این با سعید خانی در دو فیلم«بی خود و بی جهت» و « استراحت مطلق» و با سعید سعدی در دو فیلم«تردید»، «کیفر» و «روزهای زندگی» همکاری داشته است.
عبدالرضا کاهانی در این فیلم مشاور کارگردان است.
- سهیل بیرقی که اولین تجربۀ مستقل کارگردانی اش را مقابل دوربین برده است، تاکنون مدیر برنامه ریزی و دستیار کارگردان فیلمسازانی چون عبدالرضا کاهانی، واروژ کریم مسیحی، حسن فتحی، بهرام توکلی و... بوده است.
- کارن همایون فر موسیقی فیلم من را ساخته.
- سهیل بیرقی پیش از این با سعید خانی در دو فیلم «بی خود و بی جهت» و «استراحت مطلق» و با سعید سعدی در دو فیلم «تردید»، «کیفر» و «روزهای زندگی» همکاری داشته
- از نکات قابل توجه این فیلم سینمایی حضور بهنوش بختیاری در آن است که برای اولین بار شاهد ایفای نقشی متفاوت از او خواهیم بود.
- بیوگرافی کارگردان: سهیل بیرقی متولد 62 از شهرضا است. وی فارغ التحصیل رشته ی مهندسی صنایع تولید صنعتی است. بیرقی تاکنون در 38 پروژه سینمایی کار کرده که از آنها می توان به سابقه دستیار کارگردانی و مدیر برنامه ریزی در فیلم های «اسب حیوان نجیبی است»، «کیفر»، «تردید»، «بی خود و بی جهت»، «استراحت مطلق»، «زندگی با چشمان بسته»، «هر شب تنهایی» و «من دیه گو مارادونا هستم» اشاره کرد. وی همچنین تئاتر «چاله» را در سال 91 کارگردانی و نویسندگی کرده است. بیرقی فیلم کوتاه «تعطیل» را هم ساخته است.
- سهیل بیرقی (کارگردان): هیچ وقت به کسی نمی گویم برود فیلمم را ببیند، هر چند که اگر کسی ببیند، خیلی خوشحال می شوم. فیلم ساخته شده و فکر می کنم هر توضیحی در مورد آن درست نیست، مخصوصا اگر از جانب کارگردان باشد.
- فیلم من با مشاوره عبدالرضا کاهانی ساخته شده.
خلاصه داستان فیلم من ساخته سهیل بیرقی:
«ما رو نرقصون آذر!»
بیوگرافی کارگردان:
سهیل بیرقی متولد 62 از شهرضا است. وی فارغ التحصیل رشتهی مهندسی صنایع تولید صنعتی است. بیرقی تاکنون در 38 پروژه سینمایی کار کرده که از آنها می توان به سابقه دستیار کارگردانی و مدیر برنامه ریزی در فیلم های «اسب حیوان نجیبی است»، «کیفر»، «تردید»، «بی خود و بی جهت»، «استراحت مطلق»، «زندگی با چشمان بسته»، «هر شب تنهایی» و «من دیه گو مارادونا هستم» اشاره کرد. وی همچنین تئاتر «چاله» را در سال 91 کارگردانی و نویسندگی کرده است. بیرقی فیلم کوتاه«تعطیل» را هم ساخته است.
حرفهای کارگردان فیلم من سهیل بیرقی:
هیچ وقت به کسی نمی گویم برود فیلمم را ببیند، هر چند که اگر کسی ببیند، خیلی خوشحال می شوم. فیلم ساخته شده و فکر می کنم هر توضیحی در مورد آن درست نیست، مخصوصا اگر از جانب کارگردان باشد.
عوامل فیلم:
نویسنده و کارگردان: سهیل بیرقی، مشاور کارگردان: عبدالرضا کاهانی، تدوین: شیما منفرد، مدیر فیلمبرداری: معین رضا مطلبی، طراح صحنه و لباس: فرحناز نادری، طراح چهره پردازی: عظیم فراین، مدیرصدابرداری: ناصر انتظاری، مدیر تولید: کامران حجازی، مدیر برنامه ریزی و دستیار اول کارگردان: امید جزینی: دستیار اول فیلمبردار، احمد کاووسی، مدیر تدارکات: جواد سلیمانی، دستیار دوم کارگردان: امید شیرانگیز، دستیار برنامه ریز: بهرنگ حجازی، منشی صحنه: آسیه حیدری، دستیاران فیلمبردار: علیرضا افشاری، مهدی رجبی، امیرحسین واحدی، علیرضا کاووسی، حسن رحیمی، مسئول فنی دوربین: جعفر کشوری، عکاس: مریم تخت کشیان، امور مالی: مهدیه معدنی، گروه صحنه و لباس: فرهاد عسگری، نسرین لطیفی، گروه چهره پردازی: حمیدرضا مرادی، نازبانو سام خواه، دستیارصدا: حمید غیبی، نوازنده اِبوا: نازنین احمدزاده، تصویربردار پشت صحنه: صفر محمدی، دستیاران تدارکات: مهدی بحری، یاسرسلیمانی، دستیار دوم تدارکات: کامبیز محمدی، همیاران تدارکات: جواد محبت، ایمان مرادی، مسئول هنرور: جواد حصاری، گروه حمل و نقل: جلیل اسماعیلی، مهرداد لواسانی، حسین زمانی، محسن یادگاری، مجید سمساری، قدرت الله یاری، محمدحسین بداقی، داود نازنینی، تهیه کنندگان: سعید سعدی، سعید خانی.