- شنبه ۴ دی ۹۵
- ۱۴:۵۶
چند قسمت اول سریال سروش صحت، هفته گذشته
روی آنتن رفت و با کمدی متفاوت، کاراکترهای جذاب و بازی قابل قبول
بازیگرانش توانست بعد از مدت ها مخاطبان تلویزیونی را غافلگیر کند. در این
مطلب دلایل موفقیت این سریال را بررسی می کنیم.برگ برنده
دوره های قبل: سروش صحت در تمام سریال هایش انتخاب های جالبی برای نقش های اصلی دارد و همین به برگ برنده کارهایش بدل می شود. دست روی بازیگران کمتر شناخته شده ای می گذارد و آنها را در سریالش به ستاره تبدیل می کند. مثلا در «ساختمان پزشکان» سراغ بهنام تشکر رفت؛ بازیگری تئاتری که در میان مخاطبان تلویزیونی شناخته شده نبود. در «پژمان» دست روی یک فوتبالیست گذاشت. پژمان جمشیدی را جلوی دور بین برد و سختی های کار با یک آماتور را پذیرفت. در «شمعدونی» باز هم گزینه جدیدی به میدان آورد؛ محمد نادری یک بازیگر تئاتری بود که تا به حال جلوی دوربین تلویزیون قرار نگرفته بود.
لیسانسه ها: سروش صحت در «لیسانسه‌ها» دست روی دو مهره مهم دیگر تئاتری گذاشت. هوتن شکیبا تجربه بازی در فیلم سینمایی «طبقه حساس» و سریال نمایش خانگی «ابله» را داشت اما بازی اش در هیچ کدام از این دو به چشم نیامده بود. کاظم سیاحی هم پیش از این در سریال «یادداشت‌های یک زن خانه‌دار» و «طبقه حساس» بازی کرده بود اما او هم چهره ناشناسی به نظر می رسید. این دو بازیگر به همین زودی کلی طرفدار پیدا کرده اند.
بازی بازیگران
دوره های قبل: یکی از مهم ترین نکات جذابیت سریال های سروش صحت این است که بازیگرانش، کاملا جنس سریال را می شناسند. فرقی نمی کند بازیگر نقش اصلی یا فرعی، همه یک جورهایی از قالب همیشگی خارج می شوند و در قالب جدیدی که سریال برای شان مشخص می کند فرو می روند. برای همین هم بازیگرانی مثل بیژن بنفشه‌خواه، یا سام درخشانی، در سریال های صحت، بازی کاملا متفاوتی با آنچه قبلا از آنها دیده ایم دارند. درباره جنس بازی گرفتن صحت از بازیگران در بخش کارگردانی صحبت می کنیم.
لیسانسه ها: خارج شدن بازیگران از قالب همیشگی د ر «لیسانسه ها» هم اتفاق افتاده. امیرحسین رستمی، بیژن بنفشه خواه و حتی افشین سنگ چاپ متفاوت ترین نقش های شان را در این سریال دارند. از همه مهم تر سه بازیگر اصلی هستند که با جنس سریال خودشان را مچ کرده اند و جنس کمدی شان یک ذره هم توی ذوق نمی زند. بازی هوتن شکیبا با آن گریم عجیب و اغراق شده، یکی از مهم ترین اتفاق های سریال است. البته این مسئله درباره بازیگران زن سریال از جمله متین ستوده و تبسم هاشمی زیاد رعایت نشده و ضعف هایی دارد.
کاراکترهای جذاب
دوره های قبل: کاراکترهای سریال های سروش صحت، معمولا تعاریف خاصی دارند. در تمام این سریال ها شخصیت اصلی، یک مرد دست و پا چلفتی و بی دست و پاست که همیشه اجازه می دهد همه به جایش تصمیم بگیرند و حقش را ضایع کنند. در کنار این کاراکتر، کاراکترهای دیگری هستند که پررو و رند هستند و می خواهند از او سوءاستفاده کنند؛ دکتر نیما افشار «ساختمان پزشکان»، هوشنگ «شمعدونی» و خود شخصیت پژمان، دقیقا چنین ویژگی دارند و جالب اینجاست که معمولا مخاطبان ندای ذهن شان را هم می شنوند. نکته دیگر اینکه شخصیت های این سریال ها طوری طراحی شده اند که تا سالیان سال در ذهن ها باقی می مانند.
لیسانسه ها: حبیب سریال «لیسانسه ها» دقیقا طبق فرمول همیشگی سریال های صحت ساخته و پرداخته شده. او هم شخصیتی دست و پا چلفتی، ساده و تنهاست که همیشه در توهمات خودش سیر می کند. غیر از حبیب، سایر شخصیت ها هم یک جور فانتزی خاص خودشان را دارند. مثلا تعریف مستاجر، پدر، پدرزن و ... به طور کامل به هم ریخته و نکته جالب اینجاست که اینجا ندای ذهن همه کاراکترها شنیده می شود.
فیلمنامه
دوره های قبل: سروش صحت و ایمان صفایی حالا دیگر یک تیم نویسندگی قوی را تشکیل داده اند. این دو نفر در «چک برگشتی» و «شمعدونی» به جنس خاصی از کمدی رسیدند. یک جور کمدی رئال در عین حال فانتزی. در واقع جنس فیلمنامه های صفایی و صحت نه به اندازه سریال های مهران مدیری، فانتزی عجیب و غریبی دارد و نه به اندازه سریال های رضا عطاران، رئال است. یک جورهایی در مرز میان فانتزی و رئال قرار دارد و شاید به همین دلیل است که پذیرش آن برای مخاطبان، ساده تر می شود. این جنس فیلمنامه با کاراکترهای جذابی که داخل آن وجود دارد به امضای این دو نفر تبدیل شده.
لیسانسه ها: فیلمنامه «لیسانسه ها» بسیار ساده است. این دو نفر به هیچ وجه تلاش زیادی برای خنداندن نکرده اند. چند کاراکتر جذاب خلق شده اند که در اوج سادگی، در هر موقعیتی رفتارشان خنده دار است. در واقع کاراکترها و موقعیت های شان طوری در هم تنیده شده اند که یک کل جذاب را تشکیل داده اند. موقعیت ها در طول سریال معمولا جدید هستند و هیچ موقعیتی نیست که مخاطبان را خسته کند.
انتخاب های غیرمنتظره و بامزه
دوره های قبل: بخشی از جذابیت های سریال های صحت به چیدمان متفاوت و روابط عجیب میان آدم ها کنار هم بر می گردد. مثلا در سریال «شمعدونی» انتخاب محمد نادری با ۳۷ سال سن برای نقش پدر یک خانواده پر جمعیت هم از آن اتفاق های عجیب بود. خودش می گفت وقتی همه او را در واقعیت می بینند، باورشان نمی شود چنین سنی داشته باشد.
لیسانسه ها: یکی از نکته های جالب «لیسانسه ها» فانتزی جالبی است که میان پدران و پسران وجود دارد. مثلا کاظم سیاحتی، برای نقش پدر امیر کاظمی انتخاب شده در حالی که این دو نفر فقط ۱۲ سال با هم فاصله دارند. بیژن بنفشه خواه فقط دو سال از امیرحسین رستمی بزرگ تر است و در این سریال نقش پدرزن او را بازی می کند. افشین سنگ چاپ که در این سریال نقش پدر امیرحسین رستمی را دارد، در واقعیت فقط هفت سال از او بزرگ تر است. جالب اینجاست که آنقدر بازی ها کنار هم خوب چفت شده اند که اصلا این سن ها و روابط توی ذوق نمی زند و هیچ کس برایش سوال نمی شود که چرا اینها اینطوری انتخاب شده اند.
کارگردانی
دوره های قبل: همین که بازیگرانس ریال های سروش صحت برای بازی شان تعریف جدیدی دارند و نقش های قبلی و همیشگی شان را وارد سریال نمی کنند، نشان از کنترل فراوان صحت روی بازی ها و هدایت درست او دارد. صحت، فیلمنامه را خیلی درست در کارش پیاده می کند. حالا فرقی نمی کند فیلمنامه سریال مثل زمان «ساختمان پزشکان» و «پژمان» توسط پیمان قاسمخانی نوشته شده یا خودش و ایمان صفایی آن را خلق کرده باشند؛ به هر نحوی سعی می کند ماحصل کارش طوری از آب دربیاید که مخاطب با فضای ایجاد شده در فیلمنامه درگیر شود.
لیسانسه ها: در سریال «لیسانسه ها» همه چیز درست سر جای خودش قرار گرفته. فیلمنامه به درستی در سریال پیاده شده و کمدی یکدستی در کل کار جریان دارد اما همین سطح کمدی هم به نحوی است که مخاطب را خسته نمی کند. صحت طوری سریالش را کارگردانی کرده که در عین فانتزی بودن، اغراق شده و بی منطق نیست. به اندازه انتقاد می کند، به اندازه احساسی است و به اندازه با کمدی اش مخاطب را می خنداند.
مطالب مرتبط با موضوع
وزنامه هفت صبح - سوسن سیرجانی: انتظاری که از مهران غفوریان می رفت در قسمت های ابتدایی «هم سایه ها» برآورده نشده. دلیل این اتفاق چیست؟ برگ برنده سریال به زودی رو می شود؟ علیرضا سبط احمدی تهیه کننده سریال به سوالات و انتقادهای مطرح شده، پاسخ داده است.
با گذشت چهار قسمت از مجموعه «هم سایه ها» اتفاق ویژه ای در این سریال نیفتاده و با روندی که در پیش گرفته، سخت می شود به ادامه آن امیدوار بود. وقتی نام مهران غفوریان به عنوان کارگردان و بازیگر سریال «هم سایه ها» مطرح شد، بیننده ها امیدوار بودند با اثری خاص مواجه شوند. با گذشت چهار قسمت اما هنوز این اتفاق نیفتاده است. در ابتدا ساخت این سریال به آرش معیریان سپرده شده بود اما پس از مدتی به دلیل بیماری، کارگردانی به مهران غفوریان رسید. کسی که 12 سال پیش مجموعه پربیننده «زیر آسمان شهر» را ساخت پیش از تولید فصل پنجم پذیرفت «هم سایه ها» را بسازد. کیفیت پایین سریال محور اصلی گفت و گوی ما با علیرضا سبط احمدی تهیه کننده این سریال است.
در چهار قسمتی که از سریال هم سایه ها پخش شده است، چندان راضی کننده نبوده است. درحالی که ساخته های پیشین مهران غفوریان در چند قسمت اول، قلابشان مخاطب را گیر می انداخت.
وقتی ساخت و تولید یک مجموعه داستانی را شروع می کنیم، تمام تلاش بر این است که مخاطب را راضی کنیم و درواقع بتوانیم هر شب بیننده داشته باشیم. من درباره راضی نبودن مخاطب موافق نیستم چون این چند قسمت از سریال که تا الان به روی آنتن برده ایم، با سیر صعودی مخاطبان همراه بوده. مثلا در شب سوم تبلیغاتی که اول، وسط و آخر سریال پخش شد افزایش تایم داشت، نسبت به شب دوم و اول. میزان پخش تیزرها برای یک سریال نشان دهنده این است که مخاطبان آن سریال زیاد شده اند.
به نظر شما میزان آگهی بازرگانی ملاک خوبی برای صحه گذاشتن بر کیفیت سریال است؟
بله، از طرفی طبق آماری که به دست مان رسیده بیننده ها راضی بوده اند. البته مخاطبان اصلی این نوع کارها مردم عادی هستند که باید آن را ببیننند. اما در کل دنیا درصد مخاطبان تلویزیون در سال های اخیر دستخوش تغییر شده. یک زمانی تلویزیون و رادیو تنها رسانه مردم بودند، اما الان به غیر از تلویزیون، رسانه های تصویری، صوتی و شبکه های مجازی دیگری وجود دارد که مردم جذبشان می شوند.
خوشبختانه
در کشور ما هنوز تلویزیون رسانه ملی محسوب می شود و بیشترین آمار بیننده
را دارد. بنابراین در همین چند قسمت براساس مخاطب سنجی که داشته ایم مردم
راضی هستند. آن ها می خواهند پنجاه دقیقه در شب را فارغ از مشکلات و
فشارهای روزمره با یک سریال کمدی و مفرح سپری کنند که در کنار آن چند نکته
اخلاقی و محتوایی هم گفته می شود. در جامعه ای که یک روز تحریم است، روز
دیگر برجام، پس از آن پسابرجام و آخر پاره کردن برجام، مردم تمام مدت با
فشارها و تنش های اجتماعی و روانی رو به رو هستند.
روند «هم سایه ها» چگونه خواهدبود؟ به جایی خواهد رسید که مثل سریال «زیر آسمان شهر» درصد زیادی از مردم را پای تلویزیون بکشاند؟
به هر حال باید این را هم بپذیریم که مهران غفوریان نزدیک دوازده سال است که با کار کارگردانی فاصله داشته و حالا پس از زیر آسمان شهر و گذشته این سال ها اولین کاری است که با آن به کارگردانی بازگشت. بنابراین تا نبض مخاطبان خود را بشناسد و کار روی غلتک بیفتد، چند قسمتی زمان می خواهد و باید به او فرصت داد. اما «هم سایه ها» کاری است که پشتش می ایستیم و می گوییم یک سریال سرگرم کننده همراه با نکات محتوایی است که برای راضی کردن مخاطب ساخته ایم.
براساس خبرهایی که رسانه ای شد، مهران غفوریان پس از کناره گیری آرش معیریان از کارگردانی، با شرط تعویض فیلمنامه و فیلمنامه نویس و حذف قسمت های ساخته شده توسط معیریان حاضر به پذیرش کارگردانی «هم سایه ها» شده است. این شروط برای حفظ یک دست بودن سریال گذاشته شد یا قسمت های ضبط شده ضعیف بود؟
اصلا بحث ضعف در آن چه آرش معیریان ساخته بود و شرط گذاشتن مهران غفوریان در میان نبوده است، چون به هر حال از نظر عقلانی من به عنوان تهیه کننده زیر بار این شروط نمی رفتم. زمانی که معیریان به دلیل شکستگی پا از کار کناره گرفت، باید دو ماه استراحت می کرد. بنابراین ما گزینه های زیادی برای کارگردانی نداشتیم که جایگزین ایشان کنیم. چون واقعا کارگردان طنز کم داریم و البته نزدیک ترین گزینه که خودش هم با کار درگیر بود، مهران غفوریان است که او را انتخاب کردیم.
با صحبت هایی که شد، به نتیجه رسیدیم تا بتوانیم این کار را به سرانجام برسانیم. از طرفی وقتی مسئولان سازمان صدا و سیما دیدند که این اتفاق افتاده، به صرافت افتادند که تغییراتی در محتوای کار ایجاد شود و سریال را از حالت اجتماعی به سمت کمدی ببرد. به هر حال این تغییرات، باعث ایجاد تغییر در فیلمنامه، رنگ های لوکیشن و حتی بازیگران شد، چون به هر حال هر ژانر کاری ساختار و تمهیدات خاص خودش را می طلبد. وقتی خود سازمان هم از من خواست که این تغییرات ایجاد شود به طبع دیگران آن مقداری که آقای معیریان کار کرده بودند به کار نمی آمد و ربطی به موضوع نداشت. بنابراین ما یک بیس جدید را شروع کردیم و تمام تلاش بر این بود که کار از صفر شروع شود.
در صحبت هایتان اشاره کردید که باید مدتی طول بکشد تا نبض مخاطب دوباره به دست مهران غفوریان بیاید. در چنین سریال های کمدی نباید خیلی بین تولید تا پخش فاصله باشد تا بازخورد مردم را دریافت کرد. این موضوع چه میزان رعایت شده؟
تقریبا 20 قسمت از سریال ضبط شده است. به هر حال سرعت پخش از سرعت تولید ما خیلی بیشتر است، اما من سعی کردم همه تیم از کارگردانی، تدوین و صداگذاری را در لوکیشن مستقر کنم تا نتیجه کار را پس از تدوین، کارگردان ببیند.
از
طرفی قسمت اول را یک معرفی می دانستیم نه اینکه بخواهد قلابش را گیر
بیندازد. اما بپذیرید طبیعی است که وقتی زمان کوتاهی برای فیلمنامه نویسی،
ساخت، تدوین و پخش دارید کار فشرده می شود و فشردگی کار باعث می شود سطح
کیفی کار دستخوش تغییر شود اما سعی کردیم این اتفاق نیفتد. پس از محرم و
صفر تلویزیون تصمیم گرفت تغییراتی در آنتن ایجاد کند و یک رنگ آمیزی جدید و
شاد به تولیدات خود بدهد و من هم به عنوان تهیه کننده این سازمان مجبورم
پاسخگو باشم و این وظیفه مهم را به نتیجه برسانم.
در جریان ساخت سریال صحبت از همکاری مهراب قاسمخانی با پروژه بود. چه استفاده ای از حضور او در سریال داشتید؟ چرا نامش در تیتراژ سریال نمی آید؟
مهراب قاسمخانی از دوستان خوب ما است و به واسطه روابط دوستانه گاهی به پروژه سر می زند و راهنمایی هایی را در اختیار ما قرار می دهد. اما بیشتر برای سریال، نقش مشاور را دارد که در زمینه فیلمنامه نکاتی که به نظر خودش می رسد را در اختیار پروژه قرار می دهد. سریال خودش نویسنده دارد و اگر شرایط بطلبد از کمک های بیشتر او استفاده خواهیم کرد و در آن صورت اسمش به تیتراژ اضافه می شود.
