فریدون جیرانى آن قدر به تاریخ سینما تسلط دارد که ساخت فیلمى با حال و هواى «خفه گى» نه تنها از او بعید نیست بلکه شایسته ى اوست. درباره ى «خفگى» باید مفصلاً نوشت اما به صورت خلاصه،  از وجوه مثبت آن فضاسازى درخشان جیرانى ست که به واسطه ى نورپردازى، طراحى صحنه و لباس و اندازه و انتخاب قاب ها صورت گرفته است. نوید محمدزاده، بازى کنترل شده ترى نسبت به همیشه دارد و کاملاً بر قالب نقش مى نشیند اما حضور الناز شاکردوست در فیلم غافلگیر کننده است؛ علاوه بر گریم اعجاب آور او، بازى بسیار خوب و فن بیان جدیدی که گویى دیگر متعلق به شاکردوست فیلم های پیشین نیست تصویر جدیدى از شاکردوست را به مخاطب نشان مى دهد. نقشى که او در فیلم جیرانى ایفا کرده است احتمالا نقشیست که بسیارى از بازیگران آرزوى ایفاى آن را داشته اند. 

نقش هاى مکمل فیلم منهاى پولاد کیمیایى نیز حضورى موثر در کار دارند؛ از پردیس احمدیه گرفته تا ماهایا پطروسیان که او نیز چهره پردازى متفاوتى دارد و البته یک بازی به یادماندنى پس از سالها دورى از سینما.

کار در اجرا شما را به یاد فیلم هاى نوآر دهه ٤٠ میلادى فرانسه مى اندازد، حتى بشدت یادآور فیلم "شیطان صفتان" هانرى ژرژ کلوزوست. ضمن آنکه بازى با نورها و بهره گیرى از سایه هاى تند و پرکنتراست آن یادآور کارهاى اکسپرسیونیستى دوران صامت است. طراحى لباس درخشان کار دگردیسی شخصیتها را به زیبایى بازنمایى مى کند؛ صحرا مشرقى اى که ابتدا او را در لباسى شبیه به لباس راهبه ها می بینیم در پایان فیلم به هیولایى عجیب تبدیل مى شود. فریدون جیرانى، استاد طراحى درام هاى روانشناسانه است و «خفه گى» بى تردید یکى از درخشان ترینِ این درامهاست. در آشفته بازارى که سینمای ایران مملو از درام های تکراری شده است، تماشای فیلمی این چنین خاص و رعب آور که گویى در ناکجاآبادى زمستان زده و طلسم شده سپرى مى شود بسیار ارزشمند است.