سرویس نقد کافه سینما - فریار حسینی: یک روز به خصوص فرمی شبیه به تله فیلم‌های شبکه‌های استانی دارد و مضمونی در حد سریال‌های مناسباتی. نمی‌دانم این فیلسازان با سابقه، چه وقت می‌خواهند دست از سر ساختن فیلم‌هایی با دو راهی اخلاقی و درون‌مایه کلید اسرار وار بسازند؟ به طور آشکار، یک روز به خصوص فیلمی است که با عافیت طلبی ساخته شده و متاسفانه هر سال تعداد زیادی آثار شبیه به این ساخته می‌شود.

به طور کلی فیلم‌های زوج میری - اسعدیان و یا اسعدیان - میری از این آفت رنج می‌برند. فیلم‌هایی که آن‌چنان بی‌اثر و بی‌خاصیت هستند که معمولا جز روابط عمومی‌های با وظیفه سازمانی، کسی از آن‌ها تعریف تمجید نمی‌کند. ایران کشوری است که حداقل در سینمایش الگوبرداری صرف جواب می‌دهد و انگار این استراتژی اصلی اغلب کارگردانان سینمای ایران در این سال‌ها است.

شاید اگر واکنش‌های ذوق زده به فیلم‌های در بهترین حالت معمولی طلا و مس و بوسیدن روی ماه نبود، کار به اینجا نمی‌رسید که فیلمساز با اعتماد به نفس و حمایت کامل "جریانِ" یکی به نعل و یکی به میخ زن اپوزیسیون‌نما، از تله فیلم قابل قبول ساختن کارش به تله فیلم بد ساختن برسد. سوال این است که یک روز به خصوص چه چیزی به ما اضافه می‌کند؟ این بازیگرانی که انگار از سیاره دیگر آمده‌اند، می‌خواهند چه چیزی در پس آن نوع دیالوگ‌هایی که نمی‌دانم مال چند دهه قبل از تمدن است، به ما انتقال دهند؟ ضرورت ساخت فیلم‌های میری – اسعدیان و اسعدیان - میری چیست؟

 نداشتن شور فیلمسازی و دغدغه اجتماعی باعث می‌شود که تلقی فیلمساز از کارش بشود سکانس آخر این فیلم. گریه‌های مصطفی زمانی کنار توالت فرنگی که می‌تواند رکورد زشت‌ترین و سطح پایین‌ترین سکانس جشنواره را بشکند. سوال این است این میزان بی‌مسئولیتی در قبال مخاطب از کدام جیب پر پولی می‌آید؟