محمد آقازاده ، روزنامه‌نگار و منتقد سینما نوشت: اجازه بدهید با صراحت بنویسیم عباس کیارستمی فوت نکرد بلکه سیستم درمانی کشور او را با سهل انگاری به قتل رساند . این فیلمساز بعد از خانه دوست کجاست جهان واقعی را رها کرد و دنیای خاص خود را آفرید که دنیای شخصی اش را واتاب می داد.او در جهان انزوا یافته دغدغه هستی شناسانه را واتاب می داد که در آن گورکن خود را جستجو می کرد و عاقبت گور کن اش را یافت . جامعه یی او را کشت که مزد گورکن از آزادی آدمی افزون است ، سالها قبل در دنیای تصویر او در پدیدار شناسی روح ایرانی ترسیم کردم . کسی که در تاریکی می ایستد تا مستقیم دیده نشود . آداب دانی که بنا داشت با اخلاق مراوده امکان قطه ارتباط را فراهم سازد . این کلمات چقدر سرد است . چقدر یخ زده . من فیلمهای تازه اش را دوست نداشتم ولی خودش چرا . همیشه در ذهنم از طریق فرم آثارش سازگاری با جهانی را می یافتم که با اتوپیای آدمی بیگانه است و او قربانی این بی تفاوتی شد . اکنون جهان با نبودن اش چیزی کم دارد . کسی که با ضد اتوپیایش امکان اتوپیا را برای ما به وادی یقین می کشید . در کناره گیری هابش یک نوع جذابه داشت که هر کس او را از نزدیک می شناسد به دام می کشید . آحرین بار در فرودگاه مهر آباد دیدم . فهمید پولی همراه ندارد . گفت ممکن است هم را دیگر نبینم شاید پیش از پانزده سال از آن زمان گذشته باشد . گفتمش شوخی می کنی . امروز چقدر جدیت کلامش چون پتک بر هستی من فرود آمد.اجازه بدهید بگوییم در حال گریستن و لرزش دستم این چند خط را می نویسم . نگذاشتم واژه های این سوگواری را واتاب دهد . همه ما باید به احترام یک هنرمند و هنر و پاسداری از جان انسان سیستم درمانی را به محاکمه بکشیم که نمی دانست که با سهل انگاری اجازه داد مرگ به غارت اش ببرد . بگذارید این متن را بدون بازخوانی برایتان بگذارم . چشمهای اشک زده ام این فرصت را از من می گیرد . او به همگونه مرد که زندگی کرد و این کمتر پیش می آید