در این هفته دو نقد متفاوت از دو شماره رویداد اخیر کمیک های مارول، جنگ داخلی ۲ داریم و نگاهی به عناوین جدید ناشران مستقل نیز کرده‌ایم.

Lucifer #8

• نویسنده: Holly Black
• طراح: Lee Garbett
• ناشر: VERTIGO

در نبود خالق، اولین مخلوقات او یعنی فرشتگان به جنون بی هدفی دچار شده و از گابریل جواب سوال های خود را مکاشفه می کنند حال آنکه خود گابریل جواب ها را از مظنون همیشگی، لوسیفر، مطالبه می کند. در گرماگرم نبرد در شهر نقره ای، جهنم نیز میزبان حوادثی ناگوار است؛ مزیکین برای سرکوب حامیان قدیمی و مالکان جدید قدرت مجبور به زیرپا گذاشتن سوگندی قدیمی می شود و از خارج از تمامی این احوال نامی به گوش می رسد که لرزه بر تن ساکنان زمین و قلمرو های ذکر شده می اندازد؛ پسر شیطان!

شاید در چند جلد ابتدایی به عنوان یک طرفدار سرسخت ران مایک کری با عینک های نمره سنگین بدبینی به حاصل کار هالی بلک نگاه میکردم ولی برخلاف تصور این عینک ها تا جلد دوم بیشتر نپایید. روایت بلک در ادامه ای درخور ران کری است که داستانی کاملا اریجینال را با رفرنس و پیوستگی کامل با سری قبلی روایت می کند که ضمن حفظ شأن اثر قبلی، خود را نیز در دل مخاطب جا می کند.

سیر روایی و داستان پردازی مثل همیشه برای طرفداران دارک فانتزی و دارک فانتزی با چاشنی اعتقاداتی و مذهبی خواندنی است و در کنار جلوه های بصری دقیق و واقع گرایانه که در ران قبلی کمتر به چشم می آمد دنیای قدیمی شخصیت را با مهارت بازسازی کرده است. به طور قطع  تنها نقص در ابداع هالی بلک این است که پیوستگی این اثر با ران قدیمی خود از آرک قبلی همین نویسنده و همین عنوان بیشتر است که گاها چوب در چرخ سیر روایی داستان می اندازد و مانند نتی فالش عمل میکند.

هالی بلک در این اثر قرار نیست راه کری را دنبال کند. البته شایان ذکر است که جوهره ی کاراکتر شباهت هایی را نیز به دنبال دارد ولی اثر بلک معجونی دلچسب برای طرفداران قدیمی و حال جدید این سری است.

کسری اشرفی
۹٫۵ از ۱۰

———————————–

Batgirl and the Birds of Prey: Rebirth #1

• نویسنده: Julie Benson, Shawna Benson
• طراح: Claire Roe
• ناشر: DC Comics

هرگز یادم نمی‌رود براى بار اول با کمیک بتمن وارد New 52 شدم و شروع آن بسیار حس خوبى به من داد. کمیک با جملاتى که بتمن براى “گاتهام جایى است که…” شروع می‌شد که خیلى حس خوبى به خواننده القا می‌کرد و آرت زیباى گرک کاپلو نیز به زیباتر شدن جملات کمک شایانى کرده بود. امروز وقتى این کمیک را باز کردم یاد آن ماجرا افتادم، جملاتى که بتگرل راجع به زمان میگوید و تصاویر زیبایى از شهر در پس زمینه که چندان با متن هماهنگ نیستند اما در سطح قابل قبولى قرار دارند. انتظار داشتم که تا پایان چنین چیزى حفظ شود و در آخر بگویم این سرى کمیک جزو کارهاى فرعى خوب دى سى میباشد. اما در آخر ناامیدم کرد!

بعد از جملات زیباى بتگرل راجع به زمان تا صفحات آخر کمیک فقط خاطرات برایمان مرور میشود که باربرا چگونه بتگرل شد، چگونه اوراکل شد و چطور توانست دوباره بتگرل شود. یک کار نه چندان ضرورى که چندان هم قوى به تصویر کشیده نشد.

البته از آنجایى که این کمیک ریبرث میباشد و ماجراى اصلى از شماره بعدى آغاز میشود میتوان به شماره هاى بعدى آن امیدوار بود. باربرا گوردون را معمولا به عنوان دخترى زیبا میشناسیم ولى اینبار طراح با سبک طراحى خودش باربراى زیبایى تحویل ما نداده است که همین موضوع نیز میتواند براى خواننده آزار دهنده باشد و با خود بگوید “که چرا بتگرل این شکلى شده است؟”

البته همانطور که اشاره کردم این کمیک متن ها و مکالمات زیبایى دارد و حتى تعداد زیادى از آن ها را میتوان جزو جملات ماندگار کامیک بوکى حساب کرد اما داستان به قدر کافى خوب درنمیاده است.

عرفان حایری
۶٫۵ از ۱۰

———————————–

Spider-Man #6

• نویسنده: Brian Michael Bendis
• طراح: Nico Leon
• ناشر: Marvel Comics

همیشه پیتر پارکر شخصیت محبوب من بوده است. اما وقتى براى اولین بار با بازى آلتیمیت اسپایدر-من مواجه شدم، دو برابر عاشق او و دنیایش شدم.دنیایى که مایکل بندیس که از اسپایدرمن خلق کرد هنوز هم براى من زیباترین و دلنشین ترین دنیاهاست که البته نیمى از آن به آرت زیبایش بازمیگشت. بعد از مرگ پیتر در دنیاى آلتیمیت، هرگز نتوانستم آنطور که باید با مایلز مورالز ارتباط برقرار کنم و چندان آن را جدى نگرفتم و حتى این تصمیم که مایلز بعد از نابودى دنیاى التیمیت وارد دنیاى اصلى شود را احمقانه میدانستم. تا این که متوجه شدم مایکل بندیس کمیکى با نام “اسپایدر-من” را آغار کرده که بعد از موفقیت با شکوه دن اسلات(!) در سرى “اسپایدر-من شگفت انگیز” خیلى خبر خوشحال کننده اى براى من بود و با خود گفتم بالاخره بعد از مدت ها قرار است یک اسپایدر-من خوب در دنیاى کمیک داشته باشیم. شاید آرت این سرى مانند سرى آلتیمیت نباشد وبا وارد شدن مایلز به دنیاى اصلى او واقع گرایانه تر ببینیم. اما آرت این کار به قدرى خوب است که میتواند درست مثل سرى آلتیمیت، حس جدیدى را به خوانندگان القا کند.از آنجایى که این اولین شماره از این سرى ست که در این سایت بررسى میشود لازم میدانم تا به طعنه هاى مایکل بندیس به اسپایدر-منى که اکنون صنایع پارکر را اداره میکند و به ریبرث شدن دنیاى دى سى، زده است نیز اشاره اى کرده باشم!

همانطور که میدانید مایکل بندیس اکنون مشغول ایونت “جنگ داخلى ٢” نیز میباشد و این شماره از اسپایدر-من نیز راجع به جنگ داخلى ٢ میباشد. پس همین کافى است تا با یک شماره قوى از این سرى مواجه باشیم.ماجرا از همان جایى شروع میشود که شماره قبل به پایان رسید یعنى ورود جسیکا جونز به ماجرا…

از چیزهایى که این سرى را بسیار جذاب میکند وجود دو اسپایدر-من در یک شهر است که مردم هر کدام نظر متفاوتى نسبت به اسپایدر-من جدید شهر دارند و دشمنان هنوز آن را به خوبى نمیشناسند.مایلز هنوز یک نوجوان است که به مدرسه میرود و بر خلاف پیتر پارکر او یک خانواده دارد. او حتى مادربزرگى دارد که جسیکا جونز را استخدام میکند تا راز مخفى نوه اش را متوجه شود! و شاید بتوان گفت بزرگترین خطر براى مایلز در این سرى لو رفتن هویت مخفى اوست. همانطور که گفتم مایکل بندیس تخصص خاصى در خلق یک دنیاى زیبا دارد. به طور مثال در برخى کمیک ها وقتى میزان مکالمات عادى زیاد میشود کمى کسل کننده میشود اما چنین چیزى در دنیاى بندیس ممکن نیست و ما در لحظه اى حضور ابر قهرمانى مثل نوآ را میبینیم که شاید بگویید حضور او ضرورتى ندارد اما همین امر میتواند حس خوبى به خواننده القا کند. درگیرى هاى مایلز با دوست صمیمى اش و هم اتاقى جدیدشان بسیار جالب است و طرز تفکر او در مقابله با مشکلات زندگى درست همان طرز تقکرى ست که یک “اسپایدر-من” باید داشته باشد.لحظاتى که مایلز در شهر تاب میخورد و مدام با خودش حرف میزند از چیزهایى ست که به شخصه دلم براى آن تنگ شده بود و مدتى بود چنین چیزى در اسپایدرمن ندیده بودم.

تونى استارک در جریان جنگ داخلى ٢ هنوز هم آدم مغرور و خودخواهى ست اما او هرگز راجع به آینده اشتباه نمیکند.

بار اولى که متوجه شدم اسپایدرمن پیتر پارکر در جنگ داخلى سمت کاپیتان مارول است ناراحت شدم اما امروز خوشحال هم هستم. مایلز مورالز اکنون اسپایدر-من واقعى ست و ما دیگر به قهرمانى به اسم پیتر پارکر نیاز نداریم!

عرفان حایری
۹ از ۱۰

———————————–

Civil War II #4

• نویسنده: Brian Michael Bendis
• طراح: David Marquez
• ناشر: Marvel Comics

توجه: نقد ممکن است فاش کننده بخشی از داستان باشد.

ایونت پر سر و صدای تابستانه ی دنیای مارول داستان خود را دقیقا از پایان سری قبل یعنی بعد از مرگ هالک و پی بردن تونی به نحوه ی عمل کردن قدرت های اولایسیس از سر می گیرد و در نهایت برای اولین بار در این سری مقدمات درگیری دو طرف برای جلد بعد آماده می شود.

در ابتدا باید گفت جنگ داخلی ۲ یکی از پرپناسیل ترین داستان های ممکن را دارد؛ داستانی که بر اساس آن رمان ها و فیلم های زیادی مانند گزارش اقلیت و… ساخته و پرداخته شده اند. در ابتدا سیر روایی داستان به زیبایی تفاوت میان مردم و قشر ابرقهرمان را با نشان دادن خوشحالی مردم از مردن هالک و قهرمان شناختن هاک آی نشان می دهد. بروس بنری که برای جامعه ی ابرقهرمان دوست و دانشمندی ارزشمند بود برای مردم چیزی بیش از یک هیولای عنان گسیخته جلوه نمی کرد.

اما ناگهان مسیر داستان عوض شده و به سوی تونی استارک می رود که در نوع خود اندکی آزار دهنده است؛ در سری اول شخصیتی درجه ۲ مانند بیل فاستر(جالوت)می میرد و تمام دنیای مارول آشفته حال می شود ولی در این سری نه تنها یک کاراکتر اصلی بلکه دوتا (بروس بنر و کلنل رودز) و تنها چیزی که گیر ما می آید چند قطره اشک در دادگاه و اشاراتی به مرگ این دو کاراکتر است؟در صورتی که همین مرگ ها می توانست شعله های درگیری زیبا و تراژدیکی را بیفروزد.

شاید وقتی عنوان داستانی جنگ داخلی است مهم ترین چیز در آن درک این مسئله باشد که این نبرد، نبرد خوب و بد نیست. این نبرد، جنگ میان دوستان بر سر ایدئولوژی است یا حداقل در این مورد ایدئولوژی هایی که ارزش جنگیدن و دفاع کردن از آن حتی در برابر دوستان را نیز دارد. کاری که میلار در اولین جنگ داخلی به زیبایی انجام داد و تلاش بندیس برای انجام همان چیز در این سری تا به حال نافرجام و در خلق درام داستانی ناموفق بوده است. از همان ابتدای کار تونی استارک طرف چیره بر بحث قضیه بود و در هر شماره ی دلایل و مدارک جدید برای تثبیت ادعای خود ارائه می دهد و این در حالی است که کارول دنورز به شخصیتی تک بعدی و لجوج تبدیل شده است که از همان ابتدا حرف خود را می زند، مغلطه می کند و یا ناگهان بحث را ترک میکند (با خرد کردن سقف و پرواز کردن!) که باعث شده است تنش و در نهایت نبرد میان کارول و تونی را تنها جبر نویسنده بدانیم.

از طرفی دیگر طراحی اثر مانند جلد های قبل چشم نواز است؛ توانایی مارکز در خلق صحنه های اکشن زیبا، کشیدن آناتومی بی نقص و در نهایت بیان احساسات و عواطف در طراحی خود به طرزی بی نقص او را طراحی زبردست و جنگ داخلی را چشم نواز جلوه می دهد.

و در آخر می توان به جنگ داخلی ۲ نگاه کرد و تنها با یک عبارت مواجه شد: پتانسیل هدر رفته!

کسری اشرفی
۶ از ۱۰

———————————–

Civil War II #3

• نویسنده: Brian Michael Bendis
• طراح: David Marquez
• ناشر: Marvel Comics

همیشه از جنگ داخلى با عنوان به یاد ماندنى ترین ایونت مارول نام برده می‌شود و حتى طرفداران سرسخت دى سى نیز این ایونت را میپسندند! مدتى پیش فیلمى با همین عنوان از کاپیتان آمریکا اکران شد که چندان ربطى به کمیک نداشت ولى فیلم خوش ساختى بود و توانست نظر منتقدین را جلب کند و فروش خوبى نیز داشته باشد. در همین حین مارول تصمیم گرفت تا از جو ایجاد شده براى فیلم سو استفاده کند و ایونت جدیدى با عنوان “جنگ داخلى ٢” را معرفى کند که صداى بسیارى از طرفداران را درآورده است!

باید بگویم “جنگ داخلى ٢” بیشتر از یک سو استفاده از نام مشهور جنگ داخلى ست.

ما قدرت مایکل بندیس را در التیمیت اسپایدر-من او دیدیم و شکى در قوى بودن نویسنده نیست. اما اگر بخواهیم آن را با جنگ داخلى قبلى مقایسه کنیم، با یک چیز متفاوت رو به رو هستیم که در وهله اول ممکن است در ذوق ما بزند. جنگ داخلى قبلى ایونتى پر عمق بود و از همان اول شاهد یک عنوان دیالوگ محور هستیم همان چیزى که استن لى میگفت براى یک کمیک خوب نیاز است؛ متن هاى درون حباب ها…

اما در جنگ داخلى ٢ همان آغاز یک دنیاى پر زرق و برق را میبینیم و مدتى را به تماشاى مبارزات میپردازیم و کمتر مکالمه اى در آن میبینیم که همانطور که گفتم در وهله اول ممکن است بد به نظر بیاید، اما بد نیست. مشکل اینجاست که ما آن را با جنگ داخلى قبلى مقایسه میکنیم و میخواهیم چیزى مشابه آن ببینیم اما اینبار با ایونت متفاوتى رو به رو هستیم. به علاوه موضوع اینبار جنگ داخلى ایده بسیار جالبى میباشد؛ پیش بینى آینده توسط یک اینهیومن…

در این شماره شاهد دیالوگ هاى بیشتر و بهترى هستیم که به نظرم میتواند نگرانى هاى افرادى که میگویند اینبار جنگ داخلى فقط یک آرت خوب دارد و خواسته است با نشان دادن مبارزات نظر هواداران را جلب کند، را برطرف کند.

از لحاظ داستانى نیز این شماره به نقطه محبوب من رسیده جایى که سعى میکنید جلوى آینده را بگیرید و ممکن است آن را خراب کنید. گرچه هنوز برخى چیز ها آزاردهنده هستند و تا به اینجا نمیتوان گفت با ایونت بسیار قوى اى رو به رو هستیم، اما میتوان به شماره هاى نهایى آن امیدوار بود و همانطور که گفتم با چیزى فراتر از یک جو تبلیغاتى رو به رو هستیم و از انتظارات شخص بنده فراتر بوده و توانسته نظرم را به خود جلب کند.

عرفان حایری
۷ از ۱۰

———————————–

Black Panther #4

• نویسنده: Ta-Nehisi Coates
• طراح: Brian Stelfreeze
  ناشر: Marvel Comics

آرک”ملتی زیر پای ما”و اولین آرک ران جدید و پرسر و صدای پلنگ سیاه که شماره ی اول آن پر فروش ترین کمیک ماه شد در حالی پایان می یابد که بمب گذاران انتحاری، مردم در معرض انقلاب و شرور های همیشگی امنیت واکاندا و پادشاه آن را به خطر انداخته اند.

تا-نهیسی سعی دارد تا به مخاطب بفهماند که تیچالا قبل از یک قهرمان، قبل ازیک همسر و… یک پادشاه است و تمامی چالش های داستانی این سری نیز بر روی این واقعیت بنا گذاشته شده اند اگر چه بخش بزرگی از داستان نیز بر عهده ی کاراکترهای فرعی است که گاها خوب (برای مثال تتو) و گاها ناقص به تصویر کشیده شده اند و شیمی نسبتا خوبی را بین اعضای داستان به نمایش گذاشته اند.

طراحی اثر متناقض است اما نه از نوع خوب… ساختار یکدستی که باید شما را با محیط خو دهد پرش زیادی دارد و در بعضی نقاظ زیبا و در بعضی نقاط ناهموار است. البته این نقاط ناهموار در مهی از داستان پردازی نسبتا عالی و طراحی قابل قبول پوشیده شده اند و در نهایت توسط پایان موزون و هارمونیک به فراموشی سپرده می شوند.

کسری اشرفی
۸ از ۱۰

———————————–

Civil War II: Amazing Spider-Man #2

• نویسنده: Christos Gage
• طراح: Travel Foreman
• ناشر: Marvel Comics

به شخصه علاقه اى به تاى-این هاى ایونت جنگ داخلى ٢ ندارم اما این را به خاطر علاقه شدید به اسپایدر-من خواندم. در شماره قبل با خود گفتم که بالاخره یک نفر پیدا شد که توانست از شخصیت جدید پیتر پارکر به خوبى استفاده کند و حالت کلاسیک او را هم حفظ کند. براى اولین بار از صنایع پارکر خوشم آمد و انتظار داشتم در شماره بعد با اسپایدرمن بهترى رو به رو شوم.

خوشبختانه یا متاسفانه دن اسلات پیتر پارکر را عوض کرده است. با این که نویسنده سعى کرده بامزگى پیتر در برابر دشمنان ش را مثل سابق نگه دارد اما به لطف دن اسلات باید به زندگى شخصى پیتر به عنوان مدیر صنایع پارکر نیز بپردازد که به شخصه حالم از آن به هم میخورد! شماره قبل را بیشتر دوست داشتم چون پیتر آدم بهترى بود و سعى داشت به عضو جدید اینهیومن ها کمک کند تا دیگر آینده هایى که میبیند برایش کابوس نباشد. اما اینبار به خاطر همین پیش بینى آینده رفتارش عوض میشود. شاید قرار است این ایونت اسپایدر-من را به خود بیاورد و باعث شود به ریشه هاى خودش بازگردد. به هر حال از دنیاى خراب شده اسپایدر-من شگفت انگیز بیشتر از این نمیتوان انتظار داشت!

عرفان حایری
۷٫۵ از ۱۰

———————————–

Black Hammer #1   

• نویسنده: Jeff Lemire
• طراح: Dean Ormston
• ناشر: Dark Horse Comics

جف لمیر  به همراه تیمی خلاق بازگشته است تا داستانی پارودی نما از قهرمانان بازنشسته و شاید قهرمانان عصر نقره ای روایت کند.

زمانی آن ها را قهرمان میخواندند ولی آن زمان خیلی وقت است که به سر آمده است. الان قهرمانان قدیمی اسپایرال سیتی به واسطه ی بحرانی از هستی خارج شده اند. اکنون آبراهام اسلم، گلدن گیل، کلنل ویرد، مادام دراگن فلای و باربلین زندگی ساده ی کشاورزی را در شهری که زمان در آن معنایی ندارد دنبال می کنند. ولی آنها همچنان به دنبال پیدا کردن راه برگشت هستند و راه برگشت هم با دردسر آسفالت شده است!

روایتی منسجم از جف لمیر که در آن روابط کاراکتر ها با دقت نوشته و به طرزی باورپذیر به نمایش گذاشته است و در هر لحظه ی داستان این نگاشت از واقعیت به چشم می آید. دینامیک لحظه ای بین کاراکترها واقع گرایانه و معقول اند.

خود قهرمانان اما نسخه های آلتر ایگو قهرمانانی هستند که می شناسیم؛ لمیر نشان می دهد که در روزهای اول ممکن بود جای سوپرمن ابراهام اسلم داشته باشیم یا جای مارشن من هانتر از مریخ باربلین جنگجو را در سیاره خود میزبان باشیم.

طراحی دین ارمستون (احتمالا او را از سندمن به خاطر بیاورید!) اما کم از کار لمیر ندارد؛ گویا او در ذهن لمیر بوده و حتی یک قدم از او جلوتر است؛ طراحی ارمستون در بطن سخن “کامل” است! طراح در این اثر ذهن نویسنده را طراحی کرده و حتی گاهی اوقات گذر حوادث و عمل و عکس العمل در دنیای داستان را نیز می توان در کار او دید.

رنگ زنی دیو استوارت (هل بوی این هل) نیز مانند کار دو ارگان دیگر است و فضا را به خوبی جا می اندازد و در نهایت اثری متفاوت و نو را ارائه می دهد.

کسری اشرفی
۹٫۵ از۱۰

———————————–

دنیاى خلق شده در این عنوان از بهترین دنیاهایى ست که در مدت اخیر بین کمیک ها دیدم. وقتى صفحات نخست با یک مزرعه و زندگى سنتى و شیر دوشیدن از گاو و… شروع شد انتظار نداشتم در آخر با دنیاى ابر قهرمان ها مواجه شوم. آن هم نه یک دنیاى معمولى، بلکه یک دنیاى مدرن، دنیایى که در آن هوش ربات ها به حدى رسیده که بتوانند از انسان ایراد بگیرند. داستان “چکش سیاه” بسیار مرا یاد انیمیشن شگفت انگیزانِ بِرَد بِرد انداخت. ابر قهرمان هایى که دیگر نمیتوانند قهرمان باشند و باید یک زندگى معمولى را بپذیرند و دیگر قهرمان نباشند. و چقدر این موضوع براى کسى که قدرت زیادى دارد سخت است که قدرت خودش را نگه دارد و عصبانیت خود را در برابر رفتار بد مردم کنترل کند.

ابر قهرمان هایى که دلشان براى دنیاى گذشته تنگ شده است و دیگر از زندگى به این شکل نا امید شده اند.

به شخصه بخش مکالمه بین مارک و پدر کلیسا را از بهترین بخش هاى این شماره به حساب مى آورم و به نظرم همین امر تاثیر به سزایى در نشان دادن اختلاف بین ابرقهرمان ها و مردم عادى داشت. وقتى آخرین بازمانده هاى ابرقهرمانان باشید حتما صحبت با یک پدر کلیسا که قصد دارد شما را نصیحت کند، برایتان خیلى سخت است.

و در آخر به زیبایى در میان این همه نا امیدى و سختى، امید را میبینیم. این که ابرقهرمانان داستان ما هنوز هم ته دلشان امید دارند به بازگشت روزهاى خوب…

عرفان حایری
۸٫۵ از ۱۰

———————————–

Tomb Raider #6

• نویسنده: Mariko Tamaki
• طراح: Phillip Sevy
• ناشر: Dark Horse Comics

پایان آرک غیرممکن از ران جدید لاراکرفت که توسط ماریکو تاماکی آیزنر برده نوشته شده و فیلیپ سوی به آن جان بخشیده است از جایی ادامه می یابد که پرفسور دمور مکان قارچه های غیرممکن را پیدا کرده است و در نهایت جان خود و لارا را بازیچه ی این مسئله می کند. در همین بین لارا نیز درگیر نجات دادن دوستش، جونا است که در حال حاضر بدون دمور امکان پذیر نیست.

ناهنجارترین مشکل کتاب از ابتدا سیر روایی داستان است. داستانی که تاماکی دست و پا شکسته در ۵ عنوان قبلی به آن پرداخته بود و جذابیت چندانی نداشت هم اکنون با رسیدن به مجلد آخر و تحت همین عنوان به ورطه ای از سرعت در روایت وارد می شود که در کمتر اثری دیده می شود. نویسنده که در جلد آخر سعی دارد تمام داستان را ببندد، شما را در میان انبوهی از پرش های مکانی و زمانی قرار می دهد تا جایی که در پایان احساس می کنید داستانی که در دست دارید کلا چیز دیگری است. و نه تنها این بخش به بخش روایی صدمه می زند بلکه طراحی فیلیپ سوی که در جلدهای اول نقطه ی قوت بود را به نقطه ی ضعفی  تبدیل می کند و در بسیاری از جاها کار اورا ناتمام می نمایاند.

اگرچه صحنه های اکشن قابل قبولی در اثر دیده می شود ولی یکی از آن ها که از قضا مهم ترین آن ها نیز هست به گنگ ترین شکل ممکن طراحی شده است.

ویلن ها و شخصیت های فرعی ماجرا نیز از عمق کافی برخوردار نیستند و در نهایت پایان داستان که به معمولی ترین شکل ممکن صورت می پذیرد و خاطره ای نه چندان دلنشین برای طرفداران این فرنچایز می سازد.

کسری اشرفی
۴٫۵ از ۱۰

———————————–

Predator vs. Judge Dredd vs. Aliens #1

• نویسنده: John Layman
• طراح: Chris Mooneyham
• ناشر: Dark Horse, IDW

در اوایل سال ۲۰۱۶، «دارک هورس کامیکس Dark Horse Comics» و «آی دی دابلیو IDW» اعلام کردند که قصد انتشار کراس اووری بین قاضی درد، بیگانگان و شکارچی را دارند! این تصمیم در نگاه اول غیر طبیعی و شاید غیرمعمول بود، چرا که هر کدام از این شخصیت‌ها از دنیایی متفاوت بودند و مرتبط کردن آن‌ها به یکدیگر عملا کاری غیرممکن بود. البته این اولین باری نبود که این سه شخصیت رو در روی هم قرار می‌گیرند. پیش از این کراس اوور، شاهد چند عنوان مشابه بودیم اما نتیجه‌ی کار درخور هیچ یک از این سه نبود. این خبر بسیاری از طرفداران را شوکه کرد و اعتراض چندین تن را به همراه داشت، چرا که خیلی از عناوین پیشین دلخوشی نداشتند. اما بعد از انتشار اولین شماره از این کراس اوور به نویسندگی جان لیمن، نظرات منفی نسبت به این کمیک برگشت و خیلی‌ها با خود گفتند، که چرا این اتفاق زودتر رخ نداده بود!

چالش اصلی تیم نویسندگی و طراحی این کمیک این بود که چطور می‌توان دنیاهای این شخصیت‌ها را به هم مرتبط کرد؟! خب، پیوند دادن شکارچی و بیگانه کار دشواری نبود چرا که این دو بارها رو در روی هم قرار گرفته بودند و تقریبا در یک دنیا به سر می‌بردند. اما وقتی قراره سر و کله‌ی قاضی درد هم تو این داستان پیدا بشه، کار کمی سخت می‌شه. اما خوشبختانه جان لیمن و تیمش به خوبی از پس این کار بر اومدند و طوری این شخصیت‌ها را به یکدیگر پیوند زدند که مخاطب حس نمی‌کند که این شخصیت‌ها از جهان‌های متفاوتی هستند!

شیوه‌ای که لیمن برای معرفی شخصیت‌ها به کار گرفته بی نظیر و قابل تحسین است. او به خوبی شخصیت‌های داستان را درک کرده و هرکدام را سرجای خود، بدون هیچ کم و کاستی به کار می‌برد. دیالوگ‌هایی که لیمن به کار گرفته است، متناسب با هر شخصیت نوشته شده‌اند و با خصوصیات او هماهنگی دارند که این مسئله در مورد قاضی درد بسیار صدق می‌کند. در کنار شاهکار داستانی که لیمن ارائه می‌دهد، نباید طراحی‌ مونی‌هام را نادیده گرفت. مونی‌هام با طراحی زیبای خود توانسته این شخصیت‌ها را بیش از پیش به یکدیگر نزدیک کند. رنگ زنی‌ها نیز مانند داستان و طراحی بی نظیر است و حاصل تمام این‌ها یک شاهکار است.

اولین شماره از این کراس اوور نوید یک شروع خوب را می‌دهد. بی شک می‌توان این عنوان را یکی از برترین کراس اوورهای اخیر دانست که لحظات نابی را برای شما رقم می‌زند.

علیرضا شهروی
۹٫۵ از ۱۰

———————————–

Snotgirl #1

• نویسنده: Bryan Lee O’Malley
• طراح: Leslie Hung
• ناشر: Image Comics

دنیاى مجازى، دغدغه امروزى جامعه ما.

اشتباه نکنید این کمیک راجع به یک دختر خوشگل با آرایش غلیظ نمیباشد. این کمیک راجع به دنیاى مجازى ست. همین دنیایى که اکنون وارد آن شده اید و بررسى این کمیک را میخوانید. ممکن است همین الان یک شخصى به گوشى شما پیام دهد و بخواهید در حین خواندن این متن جواب او را نیز بدهید. دنیایى که خیلى هامان در آن احساس امنیت میکنیم. اما این دنیا خطرناک است. بسیار خطرناک…

و من بسیار خوشحال هستم که ایمیج در دنیاى کمیک و مستر ربات در دنیاى سریال به سراغ چنین موضوعى رفته اند.

البته این دو به هیچ وجه شبیه یکدیگر نیستند. سریال مستر ربات مناسب هر قشرى نیست اما “دختر دماغو” را هر کسى میتواند بخواند یا بهتر است بگویم هر کسى باید بخواند، خصوصا دختر ها.

ماجرا مربوط به دخترى میشود که نیمى از زندگى اش را در گوشى خود و در دنیاى مجازى میگذراند و اگر با اصطلاحات مخصوص دنیاى مجازى چندان آشنا نیستید این کمیک راهنماى خوبى براى شما خواهد بود :)))

طراحى این کمیک مرا به یاد کارتون هاى خوش و آب رنگ دوران کودکى میاندازد که خیلى حس خوبى را به خواننده انتقال میدهد. اما برویم سراغ اصل مطلب؛ در دنیاى مجازى مهم نیست که شما چطور آدمى هستید شما به سادگى میتوانید محبوب شوید، میتوانید خودتان را طورى نشان دهید که همه عاشق شما شوند اما استفاده بیش از حد باعث میشود تا زندگى در دنیاى واقعى را فراموش کنید. فراموش کنید چگونه مکان هایى در این دنیا هستند و در این مکان ها باید چطور رفتار کنید.

این کمیک با این که یک دنیاى زیبا و خوش آب و رنگ دارد و خیلى جا ها شما را میخنداند اما در اصل به مشکلات یک فرد وابسته به دنیاى مجازى میپردازد.

در بالا اشاره کردم که این دنیا میتواند خطرناک باشد اما تنها ایرادى که از این عنوان میتوانم بگیرم این است که چرا اینقدر زود به سراغ این خطر رفته است و گمان میکنم حداقل چند شماره اى باید میگذشت تا به این جا میرسید، نه در شماره ى اول!

با این حال همین که موضوع این عنوان راجع به دنیاى مجازى باشد کافى ست تا کار قوى باشد چه برسد به آرت خوب و جملات زیبا و داستان قوى… در آخر باید بگویم که این عنوان از بهترین عناوین این هفته بود و حتما مطالعه آن را به شما توصیه میکنم.

عرفان حایری
۹ از ۱۰

———————————–

ROM #1

• نویسنده: Christos Gage, Chris Ryall
• داستان: David Messina, Michele Pata
• ناشر: IDW

«در کهکشانی خیلی خیلی دور شوالیه‌های سولستر اُردر، مدافعان عدالت و حقیقت، توسط عده‌ای جادوگر با نام ارواح ترسناک در کمین هستند. شوالیه‌ها آماده‌اند تا دشمنانشان را تار و مار کنند.

یکی از این شوالیه‌ها رد این دشمنان را تا زمین گرفته، او کسی است که تمامی دشمنانش از نامش می‌هراسند. او کسی است که تمامی دشمنانش را برای قرن‌ها به بردگی گرفته. او کسی است که می‌تواند به تنهایی تمامی دشمنان را از چهره خلقت پاک کند.

نام او رام است. ارباب سولستر اُردر، رام روح کش.»

قطعا نام رام تا بحال به گوشتان نخورده اما برای کودکان و نوجوانان دهه ۸۰ آمریکا رام یک عروسک خاطره‌ساز است. ایده ساخت آدمکی فضایی که با فشار دکمه‌ای زبان باز کند و کودکان را سرگرم کند از رام و کمپانی برادران پارکر آغاز شد. بعد از تولید این عروسک شرکت سازنده برای فروش بیشتر حق لیسانس این کاراکتر را به مارول در سال ۱۹۷۹ سپرد و کمپانی مارول شروع به انتشار سری کمیک‌هایی با نام «رام: شوالیه فضا» کرد، انتشار این کمیک  تا سال ۱۹۸۶ ادامه یافت.

جولای ۲۰۱۵ کمپانی اسباب بازی سازی هاسبرو اعلام کرد که با خرید حق ساخت این اسباب بازی قرار است کمیکی با نام رام توسط ناشرش IDW منتشر شود. حالا این کمیک پیش روی ماست.

شروع کمیک با یک پرولوگ معقول از کاراکتراصلی داستان آغاز می‌کند، چیزی که در روز کمیک بوک رایگان در شماره ۰ این کمیک عرضه شد. چند نقش اصلی داستان معرفی می‌شوند و خود را صاف در میان وضعیت پست آپوکالپتیک داستان می‌بینید.

طراحی بخش پرولوگ کمیک زیاد به کار نمی‌نشیند. نوع حرکات کاراکترها و زنجیره کنار هم قرار گرفتن پنل‌ها عمدا یا سهوا شبیه بازی با اکشن فیگورهای پلاستیکی است. این نوع روایت تصویری گاهی خوب و گاهی افتضاح از آب در آمده مخصوصا در جاهایی اسپلش پیج هایی پر جزییات را تحویلتان می‌دهد.

رام چیزی فراتر از یک کمیک سوپرهیرویی کلاسیک نیست. یک قهرمان فضایی دارد و تعدادی آدم بد که قصدشان نابودی زمین است اما فرمول داستان سراییش به طرز عجیبی خوش طعم است.

مهران فلاح