خبرگزاری ایلنا: حسین اسدبیگی؛ رئیس اورژانس اجتماعی کشور درباره گزارش سازمان بهداشت جهانی در خصوص خودکشی با بیان اینکه براساس این گزارش رتبه ایران در زمینه خودکشی ۱۰۸ است، گفت: بر اساس این گزارش تعداد خودکشی‌های منجر به مرگ در ایران طی سال‌های ۹۲ و ۹۳، ۴ هزار و ۶۹ نفر و در سال‌ ۹۴، ۴ هزار و ۲۰ بوده است.

وی ادامه داد: در سال ۲۰۱۲، نسبت خودکشی منجر به فوت در مردان ۷ به ۱۰۰ هزار نفر بوده که در مجموع ۲ هزار و ۷۰۰ مرد خودکشی منجر به مرگ داشته‌اند که این میزان در میان زنان ۳.۶ به ۱۰۰ هزار نفر یعنی هزار و ۳۶۹ نفر بوده است.

اسدبیگی با اشاره به رتبه ۳۹ آمریکا در خصوص خودکشی منجر به مرگ اظهار کرد: در سال ۲۰۱۲ در آمریکا ۴۳ هزار نفر دست به خودکشی زده‌اند. همچنین در کشور هند نیز با جمعیت بیش از ۱ میلیارد نفر ۲۵۸ هزار نفر طی سال ۲۰۱۲ خودکشی کرده‌اند که براساس گزارشWHO این کشور حائز رتبه ۱۰ خودکشی در جهان بوده است.

رئیس اورژانس اجتماعی کشور با بیان اینکه میانگین خودکشی در جهان با جمعیت بیش از ۷ میلیارد نفر ۱۴ به ۱۰۰هزار نفر بوده است، عنوان کرد: کشورهای کره جنوبی، گویانا، لیتوانی، سریلانکا، سوری نامی، مجارستان، قزاقستان، ژاپن، بیلاروسی و هند به ترتیب رتبه‌ها اول تا دهم خودکشی منجر به مرگ را در سال ۲۰۱۲ به خود اختصاص داده‌اند.

وی خاطرنشان کرد: در این گزارش کشورهای حاشیه خلیج فارس کمترین میزان خودکشی را به خود اختصاص داده‌اند که علت این موضوع اعلام آمار غیردقیق و کم از طرف این کشورها بوده است. همچنین چین تنها کشوری است که نرخ خودکشی زنان در آن بیش از مردان بوده است.

این روانشناس با تاکید بر اینکه استان‌های غربی کشور شامل ایلام، کرمانشاه، لرستان و همدان به نسبت جمعیت خود بیشترین آمار خودکشی منجر به فوت را داشته‌اند، تصریح کرد: متاسفانه اخیرا به دلیل عدم نظارت بر توزیع قرص برنج طی سال گذشته موارد زیادی به این دلیل خودکشی و فوت کرده‌اند که لازم است؛ فروش آن توسط عطاری‌ها کنترل شود.

اسدبیگی با اشاره به مرگ ۵۰۰ نفر در استان‌های گیلان، مازندران و تهران به دلیل استفاده از قرص برنج عنوان کرد: حلق‌آویز کردن و مسمومیت ناشی از سموم و داروها نیز بعد از قرص برنج بیشترین علت مرگ‌های ناشی از خودکشی بوده‌اند، این در حالی است که اقدام به خودکشی با استفاده از داروهای خواب‌آور و ضد اضطراب کمتر به مرگ فرد می‌انجامد.

رئیس اورژانس اجتماعی کشور با بیان اینکه در ایران سنین ۱۵ تا ۲۵ سال بیشترین آمار خودکشی منجر به فوت را داشته و این موضوع در میان افراد بالای ۵۰ سال بسیار کم است، بیان کرد: در کشورهای آمریکایی و اروپایی سالمندان بیش از جوانان دست به خودکشی می‌زنند.

وی ناامیدی را یکی از مهم‌ترین دلایل خودکشی جوانان خواند و گفت: معمولا سالمندان سختی‌های زندگی را از سرگذرانده و مقاوم‌تر شده‌اند، اما نوجوانان و جوانان به دلیل نیاموختن مهارت‌های مختلف زندگی و تکانشی بودن رفتارهایشان و همچنین به دلیل تاب‌آوری کمتر و دلایل مختلف روانشناختی، اجتماعی و اقتصادی بیشتر دست به خودکشی می زنند که این موضوع نیاز به پژوهش علمی بیشتری دارد.

اسدبیگی بیان کرد: اورژانس اجتماعی کشور در ۱۹۰ شهرستان به تمامی افرادی که قصد خودکشی داشته‌اند و به خانواده‌های داغدیده افرادی که در اثر خودکشی جان خود را از دست داده‌اند، کمک‌های رایگان ارائه کرده و خدمات روانشناختی اجتماعی خود را نیز  از طریق خط ۱۲۳ و خودروهای خدمات سیار و مراکز مداخله در بحران ارائه می‌کند.

وی افزود: همکاران ما در اورژانس اجتماعی همچنین توانسته‌اند با مصاحبه و مذاکره، افرادی را که تهدید به خودکشی کرده‌اند از این کار منصرف کرده و همچنین در مواردی این افراد را در بیمارستان بستری کرده‌اند

---

 
دختری 13 ساله به نام "شریدان هوکیما" در اکتبر سال گذشته به سمت یک زباله دانی رفت و خودش را به دار آویخت. از آن روز به بعد، بیش از 100 نفر از جمعیت 2000 نفری آتاواپیسکات اقدام به خودکشی کرده‌اند که اکثر آن‌ها نوجوان بوده و حتی یک مورد فقط 11 سال سن داشت!
 
جکی هوکیما، معلم و بومی آتاواپیسکات و خاله شریدان، به من پیشنهاد داد تا اطراف را نشانم دهد. اول از یک جاده خاکی پشت کابین‌های چوبی که در حیاط پشتیِ آن چند عدد قایق و تیپی [نوعی کلبه مخروطی شکل که توسط سرخ‌پوستان آمریکا غالبا از پوست حیوانات برای سکونت ساخته می‌شود] بود، عبور کردیم. یک پسربچه بیرون یک کلبه داشت چند بسته را روی یک موتور چهار چرخ قرار می‌داد.
 
جکی می‌گوید: «آنجا مرکز تصفیه آب است. تنها جایی است که می‌توان آب آشامیدنی از آنجا تهیه کرد. املاحی از آب لوله خارج می‌شود خیلی خطرناک است، به همین دلیل مردم اینجا حتی با آن دوش هم نمی‌گیرند، چه برسد به اینکه بخواند از آن بنوشند. اینجا انواع مرض را می‌گیریم: از جوش زدن گرفته تا سرطان.»
 
انتهای آن مسیر خاکی به یک مجموعه ورزشی می‌رسد: یک باشگاه ورزشی صحرایی، دمبل و چند دستگاه وزنه زنی و البته بوی بد عرق ورزشکاران! من با جوانی 19 ساله به نام اسکایلر هوکیما آشنا می‌شود که به شدت اخم کرده و دارد پشت بازو کار می‌کند. شریدان خواهر کوچک او بود. اسکایلر می‌گوید: «انگار واقعی نیست و اصلا اتفاق نیفتاده، اما واقعیت دارد.»


سکوت سنگینی فضا را پر کرد. پرسیدم: «چرا انقدر زیاد از این اتفاق‌ها رخ می‌دهد؟»
 
او جواب داد: «مشکلات خانوادگی، زورگویی، مواد مخدر، مشروبات الکلی؛ بچه‌ها احساس می‌کنند کسی به آن‌ها اهمیت نمی‌دهد یا انگار برای هیچ کس مهم نیستند.»
 
به ماه آوریل برمی‌گردیم؛ 11 نوجوان بومی در بازه زمانی یک آخر هفته دست به خودکشی زدند. روز قبل از اینکه من به اینجا بیایم، یک دختر نوجوان رگ دستش را زد و او بالگرد امدادی به کمک او شتافتند. هفته قبل هم یک پسر تلاش کرد خودش را به دار بیاویزد.
 
جکی مرا سوار یک کانو کرد و با هم در رود آتاواپیسکات پارو زدیم. نسل‌هاست که مردم در این رود ماهیگیری می‌کنند و همچنین به شکار غاز و گوزن‌ آمریکای شمالی می‌روند. از کنار چهار دختر رد شدیم که داشتند آب بازی می‌کردند و صدای خنده‌شان همه جا را پر کرده بود.
 
جکی برای آن‌ها دست تکان می‌دهد و می‌گوید: «تو متوجه نمی‌شوی اما آن دختران از درون اذیت می‌شوند. نسل جوان اینجا خودش را گم کرده و احساس مهم بودن را فراموش کرده‌اند. آن‌ها حس می‌کنند از فرهنگشان دور شده‌اند و به کمک نیاز دارند.»
 
جاستین ترودو گفت که کمک در راه است. وی قول شروع روابطی تازه با جمعیت 1.4 میلیون نفریِ بومیان را به آن‌ها داده است. او گفته که بودجه بیشتری را به بومیان اختصاص خواهد داد و تمرکز بر روی تحصیلات و سلامت روانی آن‌ها را بیش از پیش خواهد کرد.
 
او حتی به یک جنبه تاریک دیگر زندگی بومیان کانادا در جامعه مدرن این کشور پرداخت: آمار بالای خشونت علیه زنان بومی "فرست نیشن." در طول 30 سال گذشته بیش از 4000 زن بومی مفقود شده و یا به قتل رسیده‌اند. بسیاری از آنان پس از ورود به شهرهای مدرن کانادا به مشکل برمی‌خورند. پلیس، دادگاه‌ها و نهادهای ارائه دهنده خدمات اجتماعی همگی پرونده سیاه در محافظت و مراقبت از این زنان دارند.
 
ساندرا منیفدرز که 9 سال پیش خواهرش "جکی کرزیبال" در کلگری به قتل رسید، می‌‎گوید: «به ما یاد داده‌اند ساکت باشیم، اما ما می‌خواهیم به آن‌ها بگوییم که شما نمی‌توانید جلوی ما را بگیرید. دیگر ساکت نخواهیم ماند.»
 
هر سال، ده‌ها زن بومی کانادایی ناپدید شده و یا به قتل می‌رسند. جسد برخی حتی داخل رودخانه‌ای انداخته می‌شوند که از شهر وینیپگ عبور می‌کند. یکی از آن اجساد متعلق به دختری 15 ساله به نام تینا فونتاین است که جسدش در اوت 2014 پیدا شد.