فیلم حرکت منشوری علیرضا بیرانوند دروازه بان ملی پوش تیم پرسپولیس تهران بعد از بازی با نفت تهران ۲۴ مهر ۹۵ که با یک حرکت ناشایست به سمت تیم نفت پایان یافت.

در پایان دیدار تیم های پرسپولیس و نفت تهران که با برد سرخپوشان همراه بود علیرضا بیرانوند دروازه بان تیم پرسپولیس مقابل در رختکن تیم نفت تهران حرکتی انجام داد که این برخورد او با اعتراض بازیکنان نفت همراه بود.

علیرضا بیرانوند که روز گذشته یک کلین دیگر در کارنامه درخشان خود در پرسپولیس ثبت کرد، پس از بازی به سمت رختکن نفت رفت و فریاد می کشید “مفت خورها پول مرا بدهید”.

وی که مبلغی حدود یک میلیارد تومان از نفتی ها طلبکار است، به این یک جمله هم اکتفا نکرد و نسبت به مالکین باشگاه نفت به بدگویی پرداخت، تا اعتراضش به گوش آنها برسد.

عده ای که جلوی رختکن نفت آمده بودند تا جریان را فیصله بدهند و به قول معروف قائله را بخوابانند هم مورد بی احترامی دروازه بان پرسپولیس قرار گرفتند و وی با یک حرکت دست منشوری به آنها گفت ساکت شوند.

کار به جایی کشید که برخی بازیکنان و کادر فنی تیم نفت از رختکن بیرون آمدند و خواستند به نوعی جواب وی را بدهند که با وساطت محمود خوردبین خوشبختانه از یک درگیری فیزیکی جلوگیری شد.

سرپرست پرسپولیس پس از اینکه بیرانوند را از رختکن نفت دور کرد، سمت بازیکنان و کادر فنی و اطرافیان تیم نفت برگشت و از آنها معذرت خواست و تاکید کرد منظور بیرانوند اصلا به اعضای فعلی نفت نبوده و او بابت فصل قبل طلب دارد.

این اتفاق در زمانی رخ داد که علی دایی در نشست خبری پس از بازی حضور داشت و بدون شک اگر او فریادهای دروازه بان جوان قرمزها را می شنید، نسبت به این رفتار واکنش نشان می داد و سعی می کرد با کدخدامنشی جریان را حل کند.

علیرضا بیرانوند دروازه بان جوان و مستعد باشگاه نفت تهران یکی از سه مهمان دیشب برنامه ماه عسل بود. او در این برنامه به سبک و سیاق مورد علاقه علیخانی، حسابی از خاطره سختی های عجیب و غریب سال های اول حضورش در تهران حرف زد. متن کامل صحبت های او را اینجا بخوانید:

خانواده ام از لحاظ مالی خیلی ضعیف بودند. حتی پدر من را به عروسی دعوت نمی کردند به خاطر شرایط مالی اش. من درس می خواندم و در کنار آن بربری می فروختم!

مخالف من برای ورود به فوتبال پدرم بود. هر وفت نمی توانست مرا کتک بزند لباس هایم را پاره می کرد. آن ها از من می خواستند که به کارگری بروم. من با کار کمی پول جمع کردم و بدون اجازه آن ها به تهران آمدم. تنهای تنها. سوار اتوبوس شدم و با حسین فیض برخورد کردم. او مربی وحدت تهران بود و از من دویست هزار تومان پول خواست برای تست دادن در تیم. به او گفتم که پول ندارم اما او باز هم مرا به تمرین برد. در یک بازی تدارکاتی درخشیدم و از من پول نگرفتند.

در تهران جای خواب نداشتم. در کارخانه خیاطی پدر یکی از بچه های تیم می خوابیدم. هر شب تا دو بیدار می ماندم و هشت صبح هم بیدار می شدم. در آن زمان ۱۵ ساله بودم.

به تیم نوجوانان نفت رفتم. آن تیم خوابگاه نداشت. یک مام تمام در میدان آزادی می خوابیدم. همه دستفروش های میدان من را می شناختند. بعد به خاطر جای خواب به یک پیتزافروشی رفتم. هروز از ۵ تا ۱۰ صبح برایشان ظرف می شستم. در ان مقطع در تیم جوانان هما بودم. مربی مان سعید ریاضی یک بار ساعت یک و نیم شب به رستوران آمد. نمی خواستم مرا ببیند اما تصادفا دید و برایم گریه کرد و گفت چرا تا به حال درباره کار به او نگفته ام؟ بعد از آن به یک کارواش رفتم. یک بار ماشین علی دایی به آن کارواش آمد اما من نخواستم ان را بشورم. بعد معرفی شدم به شهرداری و هر روز از ساعت ۵ در خزانه در حوالی مترو رفتگری کردم. در همه این مدت پدر و مادرم نمی دانستند من در تهران کار می کنم.

باشگاه نفت یک نمازخانه در اختیارم گذاشت. آن ها البته صبح زود مرا بیداری می کردند تا بروم توی چمن بخوابم. زیرا آن محیط عمومی بود.

هر چه جلوتر می روم سختی هایم را فراموش نمی کنم. هم تیمی هایم این قصه ها را ۱۰ بار گوش کرده اند و خسته نمی شوند. اولین قراردادم با نفت ۸۰۰ هزار تومان بود. فقط صدهزارتومان آن برای خودم ماند. بقیه اش را خرج ساخت یک اتاق در زمین مان برای والدینم کرد.