سودابه مرادیان متولد 1351 تهران، فارغ التحصیل رشته سینما از دانشکده سینما تئاتر دانشگاه هنر است. از فعالیت های وی می توان به مونتاژ، کارگردانی، نویسندگی و تهیه کنندگی فیلم های مستند و داستانی اشاره کرد. وی همچنین حضور در جشنواره های داخلی و خارجی، عضویت در هیأت داوران در جشنواره های مختلف، مدیریت اجرایی اولین کارگاه آموزش تخصصی مستندسازی، را در کارنامه کاری خود دارد.

یکی از جدیدترین مستندهای سودابه مرادیان که قرار بود به موضوع وضعیت بغرنج زنان سودانی در دوران جنگ بپردازد حدود یک‌سال و نیم پیش متوقف شده است.

مرادیان که در گفت‌وگو با سایت انجمن مستندسازان سینمای ایران شرکت کرده درباره ناتمام ماندن این فیلم مستند به خبرنگار ما می‌گوید: تحقیقات و رایزنی‌ها انجام شده بود ولی به دلایل مسایل سیاسی میان آمریکا و سودان به من توصیه شد به این کشور سفر نکنم و از آن‌جا که احتمالاً مساله اقامت و بازگشتم به آمریکا با مشکل مواجه می‌شد از ساخت این فیلم صرف نظر کردم.

مرادیان که از چند سال پیش به آمریکا مهاجرت کرده می‌گوید قرار بوده در ساخت این فیلم، یک گروه فعال بین‌المللی به نام “Women for Women” که با سازمان ملل همکاری می‌کند به او کمک کند: اعضای این جمعیت از اوضاع و احوال زنان و کودکان سودانی، و هم‌چنین نیاز آن‌ها به کمک‌های بین‌المللی، اطلاعاتی را در اختیار من قرار می‌دادند اما متاسفانه با وجود اشتیاق من به ساخت این مستند، شرایط تولید آن فراهم نشد.
مرادیان می‌گوید: از شهریور ۱۳۸۹ که به آمریکا مهاجرت کردم بعد از ساخت چند مستند درباره پشت صحنه برخی فیلم‌های داستانی آمریکایی، یک مجموعه مستند با موضوع ایرانیان موفق در آمریکا ساختم که متاسفانه سرانجام خوبی نداشت.

وی می‌گوید: مجموعه مورد اشاره، به سفارش یکی از تهیه‌کنندگان شبکه جام‌جم ایران ساخته شد اما در میانه کار پس از ساخت پنج قسمت، تهیه‌کننده، بنا به دلایل نامعلومی از دریافت این مجموعه سر باز زد، دستمزد من پرداخت نشد و دوباره همان قصه همیشگی که در ایران تکرار می‌شد، این‌بار در آمریکا به وقوع پیوست!
سودابه مرادیان که از حدود یک‌سال پیش و در مقطع فوق‌لیسانس، تحصیل در رشته «فیلم و ویدیو» را در دانشگاه CalArts  آغاز کرده ضمن اشاره به این نکته ‌که در حال حاضر تمرکز خود را بر درس‌ و پروژه‌های دانشگاهی متمرکز کرده می‌گوید: سال ۲۰۱۰ این دانشگاه چند فیلم مستند من را برای دانشجویان نمایش داده بود و با آنها جلسه پرسش و پاسخ داشتم. بعد از آن خودشان به من – که تصمیم داشتم جایی را برای ادامه تحصیل انتخاب کنم- پیشنهاد کردند که آنجا اقدام کنم و بمانم. به تازگی یک مستند کوتاه درباره شهر سوخته زابل به‌عنوان پروژه کلاسی ساختم. برای تکمیل این مستند، مقداری راش‌ از شهر سوخته داشتم و بخش جدیدی هم در این‌جا فیلمبرداری کردم و به آن اضافه شد.

وی با تاکید بر این‌که مستند شهر سوخته به‌زودی روی سایت یوتیوب قرار خواهد گرفت می‌گوید قصد دارد تمام فیلم‌ها و مجموعه‌های مستندی که در طول هفده‌سال گذشته در ایران ساخته را نیز در وب‌سایت شخصی خود منتشر کند: تصمیم گرفته‌ام به‌جز یکی دو تا از فیلم‌هایم مثل «ماشین روز قیامت» که پخش‌کننده خارجی دارد سایر آثارم را در اینترنت منتشر کنم. این‌طوری به جای این‌که فیلم‌ها در کُمُد مانده و خاک بخورند آن‌ها را با علاقه‌مندان سینمای مستند به اشتراک خواهم گذاشت.

مرادیان می‌گوید این روزها در حال تدوین مستند بلندی به نام On The Horizon است که بخش عمده‌ای از ساخته‌های او را تا به امروز در بر می‌گیرد: قصد دارم تمام فیلم‌هایی را که از زنان در روستاهای ایران ساخته‌ام و هم‌چنین مستندهای مربوط به جنگ و فیلم‌هایی که به سفارش شبکه arte فرانسه کارگردانی کرده‌ام در یک ساختار جدید و در قالب یک فیلم مستند بلند ارائه کنم. این فیلم می‌تواند تصویری از مسیر فیلم‌سازی من تا قبل از مهاجرت ارائه کند و هم‌چنین بازگوکننده تجربیات خودم به عنوان یک مستندساز ایرانی از نسل خودم باشد. نسلی که انقلاب، جنگ و بحران‌های موجود در سال‌های اخیر را از نزدیک لمس کرده اما متاسفانه شمار زیادی از آن‌ها از ایران مهاجرت کرده و در اقصی نقاط دنیا پراکنده شده‌اند.

مرادیان که این روزها می‌کوشد تا با فراهم کردن منابع مالی، پیش‌تولید نخستین فیلم بلند سینمایی‌ خود را بر اساس فیلمنامه ای از خودش، آغاز کند می‌گوید همان‌طور که در سراسر دنیا هم معروف است لوس‌آنجلس و هالیوود در قلب کالیفرنیا مهم‌ترین و بزرگ‌ترین مرکز داستان‌پردازی دنیاست: ایالت کالیفرنیا که من در آن زندگی می‌کنم جای چندان مناسبی برای مستندسازی نیست. اگرچه انجمن بین‌المللی مستندسازان (IDA) در این‌جا قرار دارد و در ضمن، گردهمایی‌های خوبی برای سازندگان فیلم‌های مستندساز برگزار می‌شود اما مستندسازان، همیشه برای دفاع از حقوق خود می‌جنگند و برای فراهم کردن بودجه، مشکلات فراوانی دارند.

وی در بخش دیگری از این گفت‌وگو به خبرنگار ما می‌گوید هر سال در آمریکا تعداد بسیار زیادی فیلم و مجموعه مستند تولید می‌شود که به دلیل رقابت زیاد، فقط تعداد کمی از آن‌ها امکان پخش در سینما یا نمایش از شبکه‌های تلویزیونی را پیدا می‌کنند. اکثر این فیلم‌‌ها سوژه‌های خود را از جایی خارج از مرزهای آمریکا انتخاب می‌کنند؛ مگر آن که یک تهیه‌کننده شاخص یا یک نام معتبر، حامی پروژه و پشت فیلم باشد!

مرادیان که در زمان حضور خود در ایران، جزو برگزارکنندگان کارگاه‌ها و نشست‌های مستندسازی بوده درباره این نوع فعالیت خود در خارج از کشور می‌گوید: در ترکیه و در جریان کنفرانس بین‌المللیVisible Evidence یک نشست مستندسازی و سپس یکی دو کارگاه مستندسازی کوتاه‌مدت برای آموزشگاه‌های مختلف در جاهای مختلف طراحی و اجرا کردم ولی بعد بنا به دلایلی که گفتم از سینمای مستند کمی دور شدم.

او می‌گوید از آن‌جا که هیچ‌گاه تبادل فرهنگی خوب و پر دامنه‌ای میان غرب و ایران وجود نداشته، متاسفانه در آمریکا شناخت جامع و کاملی از آثار داستانی سینمای ایران وجود ندارد؛ چه برسد به اطلاعاتی درباره تولیدات مستند ما: می‌توان گفت در آمریکا، تنها تعدادی انگشت‌شمار از کارگردان‌ها و فیلم‌های ایرانی را می‌شناسند و گاهی هم که هفته فیلم یا مراسم مشابهی برگزار می‌شود فیلم‌هایی که با سلیقه خاص برخی افراد انتخاب شده به نمایش در می‌آیند، مورد تشویق قرار می‌گیرند و…تمام!