خلاصه ای از یادداشت علی علوی در روزنامه جوان که انتقادات تندی را نسبت به بزرگمهر حسین پور وارد کرده است: فیلسوفان جمله‌ای دارند که آن را مثل پاک‌ترین یافته ذهنی خود به یکدیگر قرض می‌دهند و بر آن اتفاق دارند. آنها می‌گویند: «غایت وجود تو همان چیزی است که دغدغه آن را داری.» بر این اساس جنس و غایت وجودی کسی که برای سگ‌ها، احساس دارد اما برای دسته‌ای از انسان‌های به فلاکت افتاده، معتقد است که باید آنها را عقیم کرد تا نسلشان بر افتد، نمی‌تواند از جنس و غایت وجودی انسان‌ها باشد بلکه بیشتر به جنس و غایت وجودی همان سگ‌ها می‌ماند.

 

کسی پیدا می‌شود و می‌گوید: «دولت نباید پول ما را خرج بچه‌هایی کند که از کارتن‌خواب‌ها به دنیا می‌آیند و باید آنها را عقیم کرد.» همین فرد برای سگ‌ها دغدغه‌ای بسیار فراتر دارد که حتی حاضر نیست ببیند مردم در فحش دادن، گاهی از واژه سگ استفاده می‌کنند.

 

عده‌ای معتقدند همه این حرف‌ها کاملا تحت تأثیر پست ترین تفکرات نژادپرستی رایج در کشورهای غربی است.

 

حال در مقابل کسانی هم هستند و در همین چند روز اخیر ابراز نظر کرده‌اند که حاضر نیستند مالیاتشان خرج کسی شود که اندیشه عقیم کردن بینوایان را دارد و دغدغه‌اش در زندگی «فحش نشدن سگ» است. این عده می‌گویند چنین جانور خطرناکی را باید عقیم کرد تا نسل این تفکرات ضد بینوایی قطع شود. در اینجا با این نزاع عقیم کردن‌ها باید چه کرد؟! بعید است که بتوان بین این دو گروه مصالحه کرد. آن کس که می‌گوید باید کارتن‌خواب‌ها و گورخواب‌ها را عقیم کرد، با صراحت از مخالفان خود می‌خواهد که «حرف‌های سطحی و بدون دانش نزنند.»

 

اما دسته دوم که می‌گویند باید همین آدم را – و زنش را که هیزم کش افکار اوست – عقیم کرد تا نسل این تفکرات ضد بشری قطع شود، سخن گفتن وی از «دانش» را تهوع آورترین بخش اظهارات او می‌دانند که حتی از اصل اندیشه او در عقیم کردن کارتن خواب‌ها نیز تهوع آورتر است.