مادری (رقیه توکلی):

• مصطفی رضائی: با فیلمی به شدت دو پاره مواجه ایم. نیمه اول، فیلمی بلاتکلیف، که خیلی دیر شروع می شود و نیمه دومی بهتر و تا حدودی درگیرکننده. فیلم در نیمه دوم بعضا موفق می شود لحظات خوبی را خلق کند. در انتها، فیلم البته سوال های زیادی ایجاد می کند، از جمله اینکه اگر سرمایه گذاری یزدی در کار نبود، چه ضرورتی برای لوکیشن یزد وجود داشت؟
• فریار حسینی: جشنواره سی و پنجم علی‌رغم داستان‌های پیچیده و حواشی اش، از ضعف قصه رنج میبرد. یعنی دیدن یک قصه سر و ته دار برای مخاطب بدل به نیاز اولیه گشته که در خیلی از فیلم ها از آن محروم است. مادری اما حداقل قصه دارد و از فیلمبرداری آن نیز نمی‌توانیم به راحتی بگذریم. ایراد اصلی فیلم نامه، عدم صلابت کافی برای یک قصه جذاب است. به این صورت که ماجراهایی عشقی دو خواهر، علت جذاب و خوش رنگ و لعاب و صد البته جدیدی برای مخاطب نیست و شخصیت ها با اینکه به طور کلی معرفی می‌شوند اما در انتهای فیلم نارس و نپخته باقی می‌مانند.
• محسن شرف الدین: اگر تا دیروز از فیلمها ایراد می گرفتیم که چرا به پایان نمیرسند، رفته رفته باید از فیلمهایی بپرسیم که چرا اصلا شروع نمی شوند! فیلم مادری یکی از این آثار است که شاید بیش از 50 یا 60 دقیقه مخاطب را سر کار میگذارد تا بالاخره زبان باز کند. با اینکه هسته مرکزی داستان فیلم مادری می تواند مولد شکل گیری یک ملودرام احساسات برانگیز باشد ولی به دلیل ترس یا نمایش روشنفکرانه فیلمساز و فیلمنامه نویس، با اثری معلول و ناقص طرف هستیم که حتی دنبال کردن و تماشایش برا دقایق متمادی سخت و غیر ممکن به نظر می رسد.
• سید آریا قربشی: از آن دست فیلم‌های خنثایی است که عادت داشتیم نام منوچهر محمدی را به عنوان تهیه‌کننده‌شان در تیتراژ مشاهده کنیم. دریغ از ذره‌ای جاه‌طلبی! با یک ملودرام ساده خانوادگی با شخصیت‌های محدود روبه‌روییم که قرار نیست گسترش پیدا کند و در همان چارچوب محدود اولیه می‌ماند. اما لااقل مادری در همان محدوده کوچک فیلم بدی نیست؛ اثری است که فیلمسازش حد و اندازه اثرش را می‌شناسد و سعی می‌کند ایده‌های اجرایی قابل پیش‌بینی‌اش – از نمایش مکرر شخصیت‌ها در چارچوب در به نشانه محصور شدن آنها در سیر وقایع گرفته تا نماهای چندین باره غصه آدم‌ها پشت پنجره در حالی که آن بیرون باران در حال باریدن است – را در همین محدوده اجرا کند. به همین دلیل مادری – بر خلاف بخش مهمی از فیلم‌های امسال جشنواره فجر – اثر آزاردهنده‌ای نیست و به خاطر همین هم که شده باید از خانم توکلی و دیگر عوامل فیلم تشکر کرد.
• آریان گلصورت: به نسبت بسیاری از آثار جشنواره امسال، فیلم قابل قبولی است. اما با وجود این، مادری یکی دیگر از آن ملودرام‌های سینمای ایران است که هر سال تعداد قابل توجهی از آن‌ها ساخته می‌شود. فیلمی بسیار ساده و به شدت معمولی که اگر چه آزاردهنده نیست، اما کاملا خنثی است و بعید به نظر می‌رسد تاثیر چندانی بر مخاطبش بگذارد.

اولین واژه ای که از اسم فیلم رقیه توکلی به ذهن متبادر می شود این است که احتمالا با یک فیلم زنانه طرف هستیم که ملودرامی با محوریت یک زن را روایت می کند.

“مادری” اولین فیلم سینمایی Movie رقیه توکلی در مقام کارگردان است که فرم حضور در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر را پر کرده است.

توکلی دارای مدرک کارشناسی سینما Cinema و کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی است و ساخت بیش از ۳۰ فیلم کوتاه و مستند را در کارنامه کاری خود دارد که برای آن‌ها جوایز متعدد داخلی و خارجی دریافت کرده است.

نازنین بیاتی، هانیه توسلی، ملیسا ذاکری، مریم بوبانی، آنا زارع، سجاد اسماعیلی و هومن سیدی بازیگران فیلم سینمایی “مادری” هستند که به تهیه‌کنندگی سیاوش حقیقی در شهر یزد فیلمبرداری شده است.

داستان “مادری” درباره زندگی دو خواهر است که یکی عشقش را رها کرده و دیگری عشقش او را رها کرده است.

عوامل فیلم:

برخی از عوامل تولید “مادری” عبارتند از: نویسنده و کارگردان: رقیه توکلی، تهیه‌کننده: سیاوش حقیقی، سرمایه‌گذار و مجری طرح: حمیدرضا صالحیه‌یزدی، موسسه فرهنگی هنری توسعه آسمان هنر Art (گروه مارلیک)، مدیر فیلمبرداری: مرتضی قیدی، مدیر تولید: سیدحسین هادیان‌فر، تدوین: هایده صفی‌یاری، طراح گریم: مهرداد میرکیانی، برنامه‌ریز و دستیار اول کارگردان: سیدروزبه سجادی‌حسینی، صدابردار: محمد شیوندی، موسیقی: ستار اورکی، طراح و ترکیب صدا: سیدعلیرضا علویان، جلوه‌های ویژه: امیر سحرخیز، اتالوناژ: نیما دبیرزاده، طراح لباس: مهرناز اکبری، طراح صحنه: محمود کشفی‌پور، عکاس: محمدهادی آخوندی، جانشین تولید: علی‌محمد منتظری هدش، ترجمه فیلم: حسن شرف‌الدین، مدیر تدارکات: حسن محمدی و علی حصاری، مدیر رسانه‌ای: سیدمحمدصادق لواسانی.

نکته مهم و غافلگیرانه فیلم: