مستند آوانتاژ (محمد کارت):

سید آریا قریشی: رویکرد محمد کارت در تازه‌ترین مستندش، چیزی است که سینمای ایران کمبودش را به شدت احساس می‌کند. کارت در تمام طول فیلم نه فقط احترام شخصیت‌هایش – کارتن‌خواب‌های معتادی که برای ترک اعتیاد در یک مرکز بازپروری حضور دارند – را حفظ می‌کند، بلکه موفق می‌شود از آنها چند قهرمان و الگوی زندگی بسازد. محمد کارت قرار نیست از دور به تماشای شخصیت‌های مستندش نشسته، ژست دلسوزی بگیرد، ته دلش از ناکامی و ویرانی آنها لذت ببرد و در چند سکانس کثیف با نمایش فلاکت اشک تماشاگر را به شکل ریاکارانه‌ای در بیاورد. اتفاقاً برعکس؛ او از دیدن موفقیت شخصیت‌ها لذت می‌برد و حتی سکانس‌های نگرانی یا درد کشیدن آدم‌ها هم برای این است که موفقیت نهایی آنها طعم شیرین‌تری داشته باشد. سکانس مسابقه فوتبال در اواخر فیلم شاید برانگیزاننده‌ترین سکانس کل جشنواره سی و پنجم فجر تا به امروز باشد؛ جایی که چرخه قهرمانی شخصیت‌ها به پایان می‌رسد. آوانتاژ از خلاقیت‌های بصری خالی نیست، اما شاید جسارت بیشتر در خلق تصاویر تأثیرگذارتر می‌توانست از آوانتاژ مستند بهتری بسازد. اما تازه‌ترین ساخته محمد کارت در همین نسخه فعلی هم اثر شورانگیزی است. آوانتاژ، ابعاد مختلفی از انتظاراتی که از یک فیلم خوب مستند می‌رود را برآورده می‌کند.