اختلال در کنسرت محسن یگانه با اسپری فلفل!

اختلال در کنسرت محسن یگانه با اسپری فلفل!

اختلال در کنسرت محسن یگانه با اسپری فلفل!

برنامه استیج 7 بهمن ماه 95

stage 2017 – stage xtra – سری جدید استیج

.

نام : استیج 2017

شبکه پخش کننده : ManoTo

روز های پخش : پنج شنبه – جمعه (60 دقیقه)

ژانر : موزیک

بازیگران : شهرام آذر (سندی) – بابک سعیدی – رضا روحانی – حامد نیک پی

خلاصه داستان برنامه : برنامه‌ای زنده برای کشف استعداد خوانندگی. شرکت کنندگان در این مسابقه در قالب چهار گروه برای کسب جایزه 50 هزار دلاری آن به رقابت خواهند پرداخت. هر هفته پس از اجرای زنده هر شرکت کننده خطوط رای‌دهی باز میشوند و شرکت کنندگانی که کمترین رای را از طرف بینندگان دریافت کنند از دور مسابقه حذف خواهند شد.

.

برنامه استیج 7 بهمن ماه 95

stage 2017 – stage xtra – سری جدید استیج

.

نام : استیج 2017

شبکه پخش کننده : ManoTo

روز های پخش : پنج شنبه – جمعه (60 دقیقه)

ژانر : موزیک

بازیگران : شهرام آذر (سندی) – بابک سعیدی – رضا روحانی – حامد نیک پی

خلاصه داستان برنامه : برنامه‌ای زنده برای کشف استعداد خوانندگی. شرکت کنندگان در این مسابقه در قالب چهار گروه برای کسب جایزه 50 هزار دلاری آن به رقابت خواهند پرداخت. هر هفته پس از اجرای زنده هر شرکت کننده خطوط رای‌دهی باز میشوند و شرکت کنندگانی که کمترین رای را از طرف بینندگان دریافت کنند از دور مسابقه حذف خواهند شد.

.

تابستان داغ (ابراهیم ایرج‌زاد)

(در بخش کوتاهی از این مطلب، بخشی از گره فیلمنامه‌ای تابستان داغ لو می‌رود. این قسمت به وسیله هشدار مشخص شده است).

تابستان داغ – مهم‌ترین فیلم نمایش داده شده در برج میلاد در دو روز اول جشنواره سی و پنجم فجر – بر خلاف سه فیلم قبلی از تلاش برای حقنه کردن دیدگاه‌های اجتماعی ضربه نمی‌خورد. مشکل فیلم، دقیقاً به لایه رویی داستان و شخصیت‌پردازی اثر برمی‌گردد. برای این که بدانیم هر فیلم فرصت محدودی برای جلب نظر تماشاگر دارد، نیازی نیست تئوری‌های سید فیلد، رابرت مک‌کی و لیندا سیگر را خوانده باشیم. فقط کافی است تجربه دیدن چند فیلم را در زندگی‌مان داشته باشیم. در چنین شرایطی، گره فیلم تابستان داغ تازه حول و حوش دقیقه 40 ایجاد می‌شود. البته تا قبل از دقیقه 40 هم با گره‌هایی همچون اختلاف یک زوج – با بازی علی مصفا و مینا ساداتی – برای ماندن در تهران یا رفتن به شهرستان و همچنین اختلاف زوج دیگری – با بازی پریناز ایزدیار و صابر ابر – در زندگی شخصی روبه‌روییم. اما این گره‌ها کارکردی بیش از «رد گم کنی» ندارند و بعد از ایجاد گره اصلی به حاشیه رانده می‌شوند. پس عملاً در 40 دقیقه ابتدایی با فیلمی «بی‌گره» روبه‌روییم. بعد از تحمل این 40 دقیقه، ریتم فیلم بهتر می‌شود و بهانه‌ای برای دنبال کردن داستان وجود دارد. اما مشکل بزرگ‌تری فیلم را نابود می‌کند: این گره بر اساس رفتارهایی بسیار احمقانه شکل گرفته است در حالی که وانمود می‌شود با سیر طبیعی رویدادها روبه‌روییم. (هشدار: در این قسمت بخش‌هایی از فیلم لو می‌رود) یک مادر، حتی در بدترین شرایط روحی، می‌داند که منطقی‌تر از این است که هنگام تنها گذاشتن فرزندش در خانه، او را به خانه همسایه ببرد تا این که فرزند را در خانه تنها بگذارد و به سراغ همسایه رفته و از او خواهش کند که به خانه رفته و به فرزندش غذا دهد. همین مادر، وقتی برای پی بردن به شرایط برادرش – که تصادف کرده – به بیمارستان می‌رود و بعد از فهمیدن این که خطری برادرش را تهدید نمی‌کند، نه تنها برای حفاظت از فرزندش به خانه بر نمی‌گردد بلکه در بیمارستان می‌خوابد! (پایان خطر لو رفتن فیلم). البته که می‌توان شاهکارهایی با حضور شخصیت‌هایی احمق و اساساً با محوریت رفتارهای احمقانه آنها ساخت. (مگر برادران کوئن در بهترین فیلم‌هایشان چه می‌کنند؟) اما وقتی که نه آنها بپذیرند که دارند کارهای ابلهانه‌ای انجام می‌دهند و نه فیلمساز به این گزاره اعتقادی داشته باشد، تمام بحران‌های ناشی از آن گره‌ها هم احمقانه به نظر می‌رسند. شاید اجرای تابستان داغ سر و شکلی داشته باشد و ریتم فیلم بعد از گره‌افکنی مناسب باشد، اما همه این‌ها روی «هیچ» بنا شده‌اند و همین، تابستان داغ را به یک فیلم «سر کاری» تبدیل می‌کند.

دعوت‌نامه (مهرداد فرید)

این که فیلمساز به ماجرای اختلاس سه هزار میلیارد تومانی، رانت‌خواری و غیب شدن دکل نفتی کنایه می‌زند در حالی که فیلم سطح پایین خودش با سرمایه‌گذاری بنیاد سینمایی فارابی ساخته شده یک بحث فرامتنی است که می‌تواند به طور مجزا مورد بررسی قرار گیرد. اما بحث فرامتنی در مورد چنین فیلمی می‌تواند به معنای اهمیت بیش از اندازه به چنین محصولی تلقی شود. دعوت‌نامه اساساً سطح‌پایین‌تر از این است که قرار باشد جدی گرفته شود و متلک‌های اجتماعی هم عملاً بیشتر به مسخرگی فیلم کمک می‌کنند! چرا؟ چون در لایه رویی فیلم جا نیفتاده‌اند. این که یک سارق خرده‌پا از مسائل کلان اجتماعی حرف بزند مسخره است. این که ادبیات او با رییس یک بانک تفاوتی نداشته باشد احمقانه است. این که شما مثلاً نگران دزدیده شدن دکل نفتی در مملکت باشید اما دغدغه این را نداشته باشید که دیالوگ‌هایی که به زبان فارسی نوشته شده‌اند در دهان نابازیگران فیلم شما بچرخد، شرم‌آور است. اما این که فیلمنامه شما احتمالاً از بدترین فیلمنامه‌های آثار رضا صفایی – که البته به عنوان فیلمسازی که سعی می‌کرد کارش را در یک چرخه صنعتی و بدون رانت پیش ببرد فیلمساز بسیار قابل احترامی است – هم بدتر باشد و ادای فیلمنامه‌های گی‌یرمو آریاگا را در بیاورید از همه زشت‌تر است. همه این‌ها مسائل متنی هستند و ربطی به فرامتن ندارند. دعوت‌نامه بدون این نکات هم می‌توانست بدترین فیلم یکی دو سال اخیر جشنواره فجر باشد. اما مهرداد فرید با این اشارات مطلقاً بی‌ربط به مسائل کلان مملکت حسابی خنده را بر لب تماشاگران می‌نشاند و جایگاه تازه‌ترین ساخته‌اش را تا حد یکی از ابلهانه‌ترین و مضحک‌ترین فیلم‌های یک دهه اخیر سینمای ایران ارتقا می‌بخشد! در این شرایط، مقایسه فیلم با گنج قارون که هیچ، با قاعده بازی ژان رنوار هم فایده‌ای ندارد.

شماره 17، سهیلا (محمود غفاری)

این که سبک اجرایی به شدت واقع‌گرایانه محمود غفاری گاه در تضاد با شیوه روایی دراماتیک فیلمنامه، ضرب ایده‌های جذاب اولیه اثر را می‌گیرد به کنار. این که در نسخه فعلی توجیهی برای تبدیل این اثر به یک فیلم سینمایی وجود ندارد (شماره 17، سهیلا در قالب یک نمایشنامه رادیویی یا یک رمان می‌توانست اثر بسیار تأثیرگذارتری باشد) هم همین طور. اما چرا باید یک ایده دراماتیک بالقوه جذاب را با پیام‌های زورکی اجتماعی و سکانس‌هایی که قرار است ماجرای فیلم را به هر شکلی که شده تعمیم دهند خراب کرد؟ طرح اولیه داستان پر، پر از ایده‌های بالقوه تأثیرگذار برای خلق یک اثر سینمایی زیبا است: موضوع اجتماعی مورد بحث محمود غفاری در این فیلم – ماجرای پیردختری که زمان ازدواج و بچه دار شدنش در حال گذشتن است – به ندرت در سینمای ایران مورد بحث قرار گرفته؛ شخصیت اصلی دارای ویژگی‌هایی است که او را از حد یک تیپ اجتماعی فراتر می‌برند و البته در این راه نباید بازی دلنشین و روان زهرا داودنژاد را فراموش کرد؛ و دیالوگ‌نویسی فیلم از نقاط قوت آن است. فقط مشخص نیست که چرا این وسط بخش مهمی از فیلم صرف نمایش سکانس‌هایی در یک مؤسسه همسریابی می‌شود. این همه مرد و زن که در نماهای تکراری متوسط در مورد خودشان حرف می‌زنند قرار است چه چیزی به فیلم اضافه کنند؟ آیا تماشاگر بدون حضور این سکانس‌ها نمی‌تواند بفهمد که با یک دغدغه اجتماعی طرف است؟ حتماً باید دیدگاه اجتماعی فیلم به تماشاگر حقنه شود؟ آب بستن به ایده‌های مناسب یک فیلم نیمه بلند تا به کجا؟!