انجمن های برادری ( البته اگر بتوان آن را عضوی از انجمن های اجتماعی دسته بندی کرد ) امروزه کمتر در نقاط مختلف دنیا مشاهده می شود اما برخلاف دیگر نقاط جهان، این انجمن در جامعه آمریکا حضور پر رنگ تری دارد. این انجمن های برادری همانطور که از نامش بر می آید، شامل ده ها نفر می شود که دور یکدیگر جمع می شوند و خوش می گذرانند و با یکدیگر عهد می بندند که هرگز یکدیگر را ترک نکنند و همچنین برای اینکه وفاداری شان را ثابت کنند، دست به کارهای عجیبی می زنند که در اغلب موارد می توان به آن کارهای " احمقانه " هم گفت!

« همسایه ها » اثری کمدی است که قرار است درباره یکی از این انجمن های برادری باشد که با کارهای عجیب شان باعث سلب آسایش یک خانواده می شوند. داستان فیلم درباره زوج جوانی به نام مک و کلی رادنر ( با بازی ست روگن و رز بیرن ) می باشد که علی رغم تمام اختلافاتی که با یکدیگر دارند و از لحاظ ارتباط زناشویی نیز دچار مشکلاتی هستند، به دلیل متولد شدن فرزند شان ، بیشتر از هر زمان دیگری به یکدیگر نزدیک شده اند و در حومه شهر زندگی آرامی را در کنار یکدیگر سپری میکنند تا اینکه همسایه ای جدید را در کنار منزل خود می بینند که زندگی آرام این دو را به جهنم تبدیل می کند. این همسایه که ظاهراً انجمنی برادری هستند، هر شب جشن های پر سر و صدایی برگزار می کنند و باعث سلب آرامش خانواده رادنر شده اند. رهبر این انجمن برادری تدی ( زک افرون ) نام دارد و ابتدا از در دوستی با خانواده رادنر بر می آید اما زمانی که متوجه می شود رادنر ها برای سر و صدای شبانه آنها با پلیس تماس گرفته اند ، دشمنی خود را با این خانواده آغاز می کنند و...

« همسایه ها » از جنس کمدی هایی است که در سالهای گذشته معمولاً جود آپاتوف یا خود شخصاً آنها را کارگردانی می کرد یا در مقام تهیه کنندگی آن بر می آمد اما اینبار نیکلاس استولر که از دوستان نزدیک آپاتوف به شمار می رود، ساخت فیلم را برعهده گرفته است و البته از فرمول موفقی پیروی کرده که خودِ آپاتوف از آن استفاده می کرد.

استولر که سازنده کمدی های موفقی از جمله « فراموش کردن سارا مارشال » و « 5 سال نامزدی » بوده، برای ساخت « همسایه ها » جسارت بیشتری به خرج داده و از بکار بردن ریتم کند آثار قبلی اش پرهیز کرده است و این باعث شده تا اتفاقات فیلم به سرعت و با هیجان بالا روایت شوند. فیلم در ابتدا ما را با خانواده رادنر آشنا می کند. خانواده ای که مثل هر خانواده طبقه متوسط آمریکایی که به تازگی صاحب فرزند شده اند، دغدغه خانه آرام و محیط تربیتی عالی را در سر دارند. قابل پیش بینی هست که این خانواده مشکلات مختلفی را هم تجربه می کند که از جمله آنها سرد مزاجی و هیجان از دست رفته رابطه شان می باشد که قرار هست در طول داستان به آن پرداخته شوداین بخش از فیلم که با ریتم تندی برای مخاطب به تصویر کشیده شده، حاوی مضامین کلیشه ای است. اما با ورود تدی و افراد عضو انجمن های برادری، یخ فیلم نیز آب شده و شوخی های فیلم هم خودشان را نشان می دهند.

انجمن برادری در سالهای گذشته یکی از سوژه های محبوب آثار کمدی در هالیوود بوده است که می توان رد پای آن را در اکثر کمدی های نوجوانانه هالیوود جستجو کرد. سال گذشته نیز در فیلم ضعیف « بالغ شده ها 2 » با بازی آدام سندلر، این انجمن برادری ( به رهبری تیلو لاوتنر ) حضور کوتاهی در فیلم داشت اما حالا در فیلم « همسایه ها » این انجمن های برادری با جزئیات کامل و دیوانگی های مختص خودشان به خوبی به تصویر کشیده شده اند و حتی می توان گفت شاید انجمن های برادری فیلم « همسایه ها » بهترین نمونه از این دست در سینما به شمار می روند.

مهمترین بخش فیلم « همسایه ها » که مشخصاً قرار هست حول محور شوخی های بین خانواده رادنر و این انجمن باشد، به خوبی و با بی رحمی تمام به تصویر کشیده شده اند که نکته ای مثبت برای فیلم به شمار می رود. البته در اینکه این شوخی ها زشت است و مطمئناً می تواند بدآموزی های بسیاری برای افراد کم سن و سال به همراه داشته باشد شکی نیست اما بهرحال نمی توان از ایده های جذاب آن که کیسه هوا یکی از جذاب ترین آنهاست، چشم پوشی کرد. خوشبختانه شوخی های انجام گرفته در « همسایه ها » بدیع هستند و کمتر می توان ردپایی از کلیشه در آن یافت؛ اما نباید فراموش کرد که بخش زیادی از این شوخی ها زشت هستند و درجه بندی سنی R هم به خوبی این مسئله را ثابت می کند.

« همسایه ها » همچنین می تواند یک حرکت رو به جلو برای زک افرون تلقی شود که شدیداً در حال دست و پا زدن برای ورود به جرگه بازیگران بالغ سینمای هالیوود است. افرون که به واسطه فیلم « دبیرستان موزیکال » به شهرت فراوانی دست یافت ، هنوز هم پس از گذشت چندین سال به خوبی موفق نشده خود را از زیر سایه این فیلم و فرم نوجوانانه ای که داشته خارج کند و حالا « همسایه ها » با شوخی های بزرگسالانه، فرصت مناسبی برای او بوده تا بتواند به مخاطبینش ثابت کند که دیگر یک تروی بولتنِ فیلم « دبیرستان موزیکال » نیست و در این راه هم موفق ظاهر شده است. افرون به خوبی توانسته در نقش تدی بی رحم باشد و انجمن برادری مربوطه را رهبری کند. چهره به تصویر کشیده شده از افرون در « همسایه ها » به حدی ترسناک است که تماشاگر به راحتی تحت تاثیر آن قرار می گیرد و انتظار دارد که وی در هر لحظه یک حرکت عجیب و غریب انجام دهد. بدون شک زک افرون بهترین بازیگر فیلم « همسایه ها » بوده است.

ست روگن که از محبوب ترین کمدین های حال حاضر هالیوود به شمار می رود و البته از جمله بازیگرانی است که هر کارگردانی می تواند درباره اجرای بی نقص شوخی ها با وی تعامل کند، در « همسایه ها » درخشان است و خوشبختانه " پدر " بودن باعث نشده تا تماشاگران از شوخی های ریز و درشتی که وی در به تصویر کشیدن آنها استاد است، محروم شود. رز بیرن هم در نقش کِلی رادنر، توانسته باورپذیر باشد. کِلی مادری با دغدغه های آشنای مادران و همسری با کمبود های خاص است که در جریان داستان بیش از هر زمان دیگری با این کمبود ها مواجه می شود. بیرن به خوبی توانسته این شخصیت شکننده و تا حدودی عصبی را به تصویر بکشد.

اما « همسایه ها » ضعفی هم دارد که اکثر کمدی های بی ادبانه هالیوود از آن تبعیت می کنند و آن عدم اهمیت به گسترش داستان و شخصیت های آن است. در فیلم ما با زوج جوانی مواجه هستیم که رابطه شان سرد هست و اگرچه مشکلی در میان خودشان نمی بینند اما به نظر می رسد که نسبت به یکدیگر آن اشتیاق گذشته را نداشته باشند. متاسفانه استولر این موضوع را در فیلم « همسایه ها » مطرح کرده اما از پرداختن به آن سرباز زده و این موضوع را به سرانجامی نمی رساند. در واقع کارگردان ترجیح داده که شوخی ها بخش اعظم فیلم را در اختیار خودشان قرار دهند و بخش های دراماتیک داستان که می توانست یک نکته مثبت برای این اثر کمدی محسوب شود،تقریباً به طور کامل از فیلم حذف شده است و تماشاگر علناً قادر نیست پیام مثبتی از جانب فیلم دریافت کند در صورتی که « همسایه ها » این پتانسیل را داشت که بتواند هم یک اثر کاملاً خنده دار باشد و پیامهای اخلاقی را هم زیرکانه به مخاطبش ارائه دهد؛ کاری که گِرگ موتولا در فیلم « خیلی بد /Super Bad » محصول سال 2007، به خوبی از عهده آن برآمده بود.

در مجموع « همسایه ها » را می توان اثری مفرحی دانست که هدفی جز آوردن لبخند بر لبان مخاطب نداشته است. نباید انتظار داشته باشید که از تماشای « همسایه ها » چیزی بیشتر از خنده نصیبتان شود چراکه سازندگان چنین هدفی را در ساخت « همسایه ها » تعریف نکرده اند. اما به نظرم تماشا کردن « همسایه ها » می تواند لحظات خوشایندی را به همراه داشته باشد مضاف بر اینکه هرگز به دنبال اجرای این شوخی ها در زندگی واقعی نباشید!

انجمن های برادری ( البته اگر بتوان آن را عضوی از انجمن های اجتماعی دسته بندی کرد ) امروزه کمتر در نقاط مختلف دنیا مشاهده می شود اما برخلاف دیگر نقاط جهان، این انجمن در جامعه آمریکا حضور پر رنگ تری دارد. این انجمن های برادری همانطور که از نامش بر می آید، شامل ده ها نفر می شود که دور یکدیگر جمع می شوند و خوش می گذرانند و با یکدیگر عهد می بندند که هرگز یکدیگر را ترک نکنند و همچنین برای اینکه وفاداری شان را ثابت کنند، دست به کارهای عجیبی می زنند که در اغلب موارد می توان به آن کارهای " احمقانه " هم گفت!

« همسایه ها » اثری کمدی است که قرار است درباره یکی از این انجمن های برادری باشد که با کارهای عجیب شان باعث سلب آسایش یک خانواده می شوند. داستان فیلم درباره زوج جوانی به نام مک و کلی رادنر ( با بازی ست روگن و رز بیرن ) می باشد که علی رغم تمام اختلافاتی که با یکدیگر دارند و از لحاظ ارتباط زناشویی نیز دچار مشکلاتی هستند، به دلیل متولد شدن فرزند شان ، بیشتر از هر زمان دیگری به یکدیگر نزدیک شده اند و در حومه شهر زندگی آرامی را در کنار یکدیگر سپری میکنند تا اینکه همسایه ای جدید را در کنار منزل خود می بینند که زندگی آرام این دو را به جهنم تبدیل می کند. این همسایه که ظاهراً انجمنی برادری هستند، هر شب جشن های پر سر و صدایی برگزار می کنند و باعث سلب آرامش خانواده رادنر شده اند. رهبر این انجمن برادری تدی ( زک افرون ) نام دارد و ابتدا از در دوستی با خانواده رادنر بر می آید اما زمانی که متوجه می شود رادنر ها برای سر و صدای شبانه آنها با پلیس تماس گرفته اند ، دشمنی خود را با این خانواده آغاز می کنند و...

« همسایه ها » از جنس کمدی هایی است که در سالهای گذشته معمولاً جود آپاتوف یا خود شخصاً آنها را کارگردانی می کرد یا در مقام تهیه کنندگی آن بر می آمد اما اینبار نیکلاس استولر که از دوستان نزدیک آپاتوف به شمار می رود، ساخت فیلم را برعهده گرفته است و البته از فرمول موفقی پیروی کرده که خودِ آپاتوف از آن استفاده می کرد.

استولر که سازنده کمدی های موفقی از جمله « فراموش کردن سارا مارشال » و « 5 سال نامزدی » بوده، برای ساخت « همسایه ها » جسارت بیشتری به خرج داده و از بکار بردن ریتم کند آثار قبلی اش پرهیز کرده است و این باعث شده تا اتفاقات فیلم به سرعت و با هیجان بالا روایت شوند. فیلم در ابتدا ما را با خانواده رادنر آشنا می کند. خانواده ای که مثل هر خانواده طبقه متوسط آمریکایی که به تازگی صاحب فرزند شده اند، دغدغه خانه آرام و محیط تربیتی عالی را در سر دارند. قابل پیش بینی هست که این خانواده مشکلات مختلفی را هم تجربه می کند که از جمله آنها سرد مزاجی و هیجان از دست رفته رابطه شان می باشد که قرار هست در طول داستان به آن پرداخته شوداین بخش از فیلم که با ریتم تندی برای مخاطب به تصویر کشیده شده، حاوی مضامین کلیشه ای است. اما با ورود تدی و افراد عضو انجمن های برادری، یخ فیلم نیز آب شده و شوخی های فیلم هم خودشان را نشان می دهند.

انجمن برادری در سالهای گذشته یکی از سوژه های محبوب آثار کمدی در هالیوود بوده است که می توان رد پای آن را در اکثر کمدی های نوجوانانه هالیوود جستجو کرد. سال گذشته نیز در فیلم ضعیف « بالغ شده ها 2 » با بازی آدام سندلر، این انجمن برادری ( به رهبری تیلو لاوتنر ) حضور کوتاهی در فیلم داشت اما حالا در فیلم « همسایه ها » این انجمن های برادری با جزئیات کامل و دیوانگی های مختص خودشان به خوبی به تصویر کشیده شده اند و حتی می توان گفت شاید انجمن های برادری فیلم « همسایه ها » بهترین نمونه از این دست در سینما به شمار می روند.

مهمترین بخش فیلم « همسایه ها » که مشخصاً قرار هست حول محور شوخی های بین خانواده رادنر و این انجمن باشد، به خوبی و با بی رحمی تمام به تصویر کشیده شده اند که نکته ای مثبت برای فیلم به شمار می رود. البته در اینکه این شوخی ها زشت است و مطمئناً می تواند بدآموزی های بسیاری برای افراد کم سن و سال به همراه داشته باشد شکی نیست اما بهرحال نمی توان از ایده های جذاب آن که کیسه هوا یکی از جذاب ترین آنهاست، چشم پوشی کرد. خوشبختانه شوخی های انجام گرفته در « همسایه ها » بدیع هستند و کمتر می توان ردپایی از کلیشه در آن یافت؛ اما نباید فراموش کرد که بخش زیادی از این شوخی ها زشت هستند و درجه بندی سنی R هم به خوبی این مسئله را ثابت می کند.

« همسایه ها » همچنین می تواند یک حرکت رو به جلو برای زک افرون تلقی شود که شدیداً در حال دست و پا زدن برای ورود به جرگه بازیگران بالغ سینمای هالیوود است. افرون که به واسطه فیلم « دبیرستان موزیکال » به شهرت فراوانی دست یافت ، هنوز هم پس از گذشت چندین سال به خوبی موفق نشده خود را از زیر سایه این فیلم و فرم نوجوانانه ای که داشته خارج کند و حالا « همسایه ها » با شوخی های بزرگسالانه، فرصت مناسبی برای او بوده تا بتواند به مخاطبینش ثابت کند که دیگر یک تروی بولتنِ فیلم « دبیرستان موزیکال » نیست و در این راه هم موفق ظاهر شده است. افرون به خوبی توانسته در نقش تدی بی رحم باشد و انجمن برادری مربوطه را رهبری کند. چهره به تصویر کشیده شده از افرون در « همسایه ها » به حدی ترسناک است که تماشاگر به راحتی تحت تاثیر آن قرار می گیرد و انتظار دارد که وی در هر لحظه یک حرکت عجیب و غریب انجام دهد. بدون شک زک افرون بهترین بازیگر فیلم « همسایه ها » بوده است.

ست روگن که از محبوب ترین کمدین های حال حاضر هالیوود به شمار می رود و البته از جمله بازیگرانی است که هر کارگردانی می تواند درباره اجرای بی نقص شوخی ها با وی تعامل کند، در « همسایه ها » درخشان است و خوشبختانه " پدر " بودن باعث نشده تا تماشاگران از شوخی های ریز و درشتی که وی در به تصویر کشیدن آنها استاد است، محروم شود. رز بیرن هم در نقش کِلی رادنر، توانسته باورپذیر باشد. کِلی مادری با دغدغه های آشنای مادران و همسری با کمبود های خاص است که در جریان داستان بیش از هر زمان دیگری با این کمبود ها مواجه می شود. بیرن به خوبی توانسته این شخصیت شکننده و تا حدودی عصبی را به تصویر بکشد.

اما « همسایه ها » ضعفی هم دارد که اکثر کمدی های بی ادبانه هالیوود از آن تبعیت می کنند و آن عدم اهمیت به گسترش داستان و شخصیت های آن است. در فیلم ما با زوج جوانی مواجه هستیم که رابطه شان سرد هست و اگرچه مشکلی در میان خودشان نمی بینند اما به نظر می رسد که نسبت به یکدیگر آن اشتیاق گذشته را نداشته باشند. متاسفانه استولر این موضوع را در فیلم « همسایه ها » مطرح کرده اما از پرداختن به آن سرباز زده و این موضوع را به سرانجامی نمی رساند. در واقع کارگردان ترجیح داده که شوخی ها بخش اعظم فیلم را در اختیار خودشان قرار دهند و بخش های دراماتیک داستان که می توانست یک نکته مثبت برای این اثر کمدی محسوب شود،تقریباً به طور کامل از فیلم حذف شده است و تماشاگر علناً قادر نیست پیام مثبتی از جانب فیلم دریافت کند در صورتی که « همسایه ها » این پتانسیل را داشت که بتواند هم یک اثر کاملاً خنده دار باشد و پیامهای اخلاقی را هم زیرکانه به مخاطبش ارائه دهد؛ کاری که گِرگ موتولا در فیلم « خیلی بد /Super Bad » محصول سال 2007، به خوبی از عهده آن برآمده بود.

در مجموع « همسایه ها » را می توان اثری مفرحی دانست که هدفی جز آوردن لبخند بر لبان مخاطب نداشته است. نباید انتظار داشته باشید که از تماشای « همسایه ها » چیزی بیشتر از خنده نصیبتان شود چراکه سازندگان چنین هدفی را در ساخت « همسایه ها » تعریف نکرده اند. اما به نظرم تماشا کردن « همسایه ها » می تواند لحظات خوشایندی را به همراه داشته باشد مضاف بر اینکه هرگز به دنبال اجرای این شوخی ها در زندگی واقعی نباشید!