- يكشنبه ۳ مرداد ۹۵
- ۱۷:۰۵
شوخی مرگبار از محبوبترین و به استدلال بسیاری قویترین گرافیک نوولهای بتمن است و به اعتقاد اکثریت طرفداران و منتقدین، اعلیترین کمیک با محوریت جوکر است که تا به امروز منتشر شده.کاویدن گذشتهی ویلن پرطرفدار و مرموزی مثل جوکر که بخش مهمی از افسونش در مبهم بودن هویت و داستان زندگیاش است مطمئنا کاری بود که شهامت زیادی میطلبید. هویت جوکر تا سال ۱۹۸۸ در واقع نه در ظرف یک موجودیت مستقل، بلکه به صورت هیبتی به قامت آینهای تمام قد که جلوی بتمن قرار بگیرد و قطب مخالفش و به قولی نیمهی مکملش را به او بنمایاند تعریف میشد و هر نویسندهای که تصمیم به مخدوش کردن این توافق ذهنی و ضمنی هواداران از معنای وجودی جوکر داشت، محکوم به شکست بود. خوشبختانه آلن مور هر نویسندهای نبود و از سوی دیگر سر جنگ هم با این تصویر نداشت، بلکه برعکس، در داستان کوتاهش به اعتلا و ارتقای آن کمک کرد. در کمیک بکاستوری کاملی برای جوکر روایت میشود، ولی این داستان با قرار گرفتن بتمن در بطن قضایا و تاثیر او در خلق جوکر و در عین حال آن دیالوگ معروف خود جوکر که اقرار میکند در به یادآوری داستان همسرش و جوکر شدنش، یک راوی غیرقابل اعتماد است و «گذشتهاش چند انتخابی است»، بدل به معمایی جدید در هزارتوی رمز و رازهای دلقک گاتهام میشود و نه راه حلی سردستی برای توضیح دادن انگیزههایش. کمیک به سرعت بدل به یک نمونهی کلاسیک شد. جف جانر دنبالهای بر آن نوشت و حتی داستان کمیک از ریبوت نیو-۵۲ هم جان سالم به در برد و در تایم لاین اصلی باقی ماند (شاید مهمترین برونده کمیک برای جهان دیسی، پیدایش کاراکتر اوراکل در نتیجهی فلج شدن باربارا گوردون بود). تیم برتون آن را یکی از مهمترین کارهای تاثیرگذار در ساختن فیلمهای بتمنش نامید و کریستوفر نولان هم اقرار کرد برای فیلم «شوالیهی تاریکی» نسخهای از شوخی مرگبار را به عنوان مرجع اصلی جوکر به هیث لجر داده بوده. با وجود تمام اینها، داستان خود کمیک تا امروز در قالب یک مدیای تصویری دیده نشده بود.