• سید آریا قربشی: طرح اولیه فیلم پتانسیل خوبی برای تبدیل به یک اثر برانگیزاننده دارد؛ چند الگوی جذاب و هنوز تأثیرگذار به شکلی منطقی در طرح اولیه حضور دارند؛ رنگ‌آمیزی صحنه‌ها و دیالوگ‌نویسی استاندارد به نظر می‌رسد و روابط بین شخصیت‌ها مشخص می‌شود. فیلمنامه انزوا از معدود فیلمنامه‌ها در جشنواره امسال فجر است که شخصیت معرفی کرده و به سؤالاتی که ایجاد می‌کند، پاسخ می‌دهد. اما تدوین خودنمایانه چنان ضربه‌ای به فیلم زده که شاید در تاریخ سینمای ایران کمیاب باشد. جامپ‌کات‌های بیهوده و قطع‌های سریع در سکانس‌هایی که ذاتاً سکانس‌های آرامی هستند، عملاً همه رشته‌های فیلم را پنبه می‌کنند و همچنین باعث سردرد و سرگیجه تماشاگر می‌شوند. اگر فیلم یک بار دیگر از اول و به شکلی کلاسیک تدوین شود ممکن است با فیلم خوبی روبه‌رو شویم.
• مصطفی رضائی: بسیاری مواقع، تدوین یک فیلم، آن را نجات می دهد، در "انزوا" اما عکس آن رخ داده است. جامپ کات های بی مورد و آزاردهنده، روی فیلمنامه ای که ساختار آن نیازی به این نوع تدوین ندارد، باعث شده دقایق ابتدایی کاملا آزاردهنده شود. در واقع، هر جا کارگردان خواسته کارگردانی اش را به رخ بکشد، فیلم صدمه دیده است. در حالیکه می توانستیم در صورت  اجرایی سرراست و غیرخودنمایانه، که کارگردان توانایی اش را داشته، با اثری گرم و جذاب مواجه شویم. تاثیرپذیری فیلمساز از مسعود کیمیایی بعلاوه بهترین بازی امیرعلی دانایی، از نکات برجسته فیلم است.
• احسان دبیروزیری: انزوا فیلم‌نامه‌ای قابل دفاع و ایده‌های جالبی دارد که با تدوین بد از دست می‌روند. فیلم نوید ورود یک کارگردان عاشق سینما را می‌دهد که به دنبال تجربه‌هایی تازه است. امیرعلی دانایی پس از کار با بزرگان، در یک فیلم اول خودی نشان می‌دهد.
• محسن شرف الدین: یک اثر خودشیفته و شلخته از کارگردانی که میخواهد توانایی هایش را به رخ بکشد غافل از اینکه این توانایی ها کشش این اندازه از تبلیغ و نمایش را ندارد!
• فریار حسینی: کارگردان انزوا یک فیلم بین خوب است که برای اثرش ایده‌های جالب و قابل توجهی دارد. درجامعه امروز و با نگاه موجود به شخصیت زن، به خصوص در جشنواره سی و پنجم که نگاهی کلیشه‌ای و منزجر کننده‌ای را شاهد هستیم، دفاع از زنی که مدام متهم است و امکان پاسخگویی به هیچ کدام از اتهام‌ها را ندارد، قابل تامل است. اما تدوین فیلم، علی‌رغم خلاق بودن تدوینگر، به کلیت اثر آسیب زده است و گاهی دنبال کردن داستان را آزار دهنده می‌کند و فیلم اجازه تنفس کشیدن به مخاطب نمی‌دهد. انزوا فضایی فیلم‌های آمریکایی و فیلم‌های ایرانی مانند دشنه را دنبال می‌کند.

میز نقد با حضور مسعود فراستی و سعید قطبی زاده نقد فیلم انزوا ۳ | فیلم

فراستی: دلیلش این است که باور به این حرف ها ندارد. باور به بازیگران خوب، قصه خوب و خودش! نتیجه این می شود که به سراغ شعبده بازی برود. فیلمساز در شان تکنیکی برای ما قیافه گرفته است و سعی کرده پشت آن مخفی شود.

قطبی زاده: چقدر خوشحالم که در این برنامه به بهانه سینما به افراد شاخص در حوزه های دیگر ارجاع داده می شود. دوم اینکه در میان گپ ها، حرف ها سازنده می شود.

ما در فیلم های امسال با استعداد های زیاد ضایع شده طرف هستیم. درباره بازیگران بزرگ بدلیل انتخاب های فردی می خواهند با پذیرفتن نقش های عجیب و غریب دیده شوند. نمونه اش درباره نقش فاطمه معتمد آریا در فیلم «آباجان»!

گویی بخاطر ریسک پذیرفتن این نقش هاست که قرار است به آنها جایزه دهند. در این فیلم هم این اتفاق برای جمشید هاشم پور رخ داده است.

انزوا با بازی امیرعلی دانایی، نادر فلاح، علی استادی، سیامک صفری، بهنوش بختیاری، اندیشه فولادوند، شقایق فراهانی، جمشید هاشم پور، همایون ارشادی، مهران رجبی، لیندا کیانی، امید روحانی در جشنواره حضور دارد.

 مرتضی علی عباس میرزایی توضیح داد: این فیلم نخستین فیلم سینمایی بلند من محسوب می شود هر چند من اعتقادی ندارم که فیلم اولی هستم چرا که قبل از این فیلم های کوتاه زیادی ساخته ام، فیلم اولی برای کسی محسوب می شود که تا به حال کار دکوپاژ و کارگردانی نکرده باشد.

 

مادری (رقیه توکلی):

• مصطفی رضائی: با فیلمی به شدت دو پاره مواجه ایم. نیمه اول، فیلمی بلاتکلیف، که خیلی دیر شروع می شود و نیمه دومی بهتر و تا حدودی درگیرکننده. فیلم در نیمه دوم بعضا موفق می شود لحظات خوبی را خلق کند. در انتها، فیلم البته سوال های زیادی ایجاد می کند، از جمله اینکه اگر سرمایه گذاری یزدی در کار نبود، چه ضرورتی برای لوکیشن یزد وجود داشت؟
• فریار حسینی: جشنواره سی و پنجم علی‌رغم داستان‌های پیچیده و حواشی اش، از ضعف قصه رنج میبرد. یعنی دیدن یک قصه سر و ته دار برای مخاطب بدل به نیاز اولیه گشته که در خیلی از فیلم ها از آن محروم است. مادری اما حداقل قصه دارد و از فیلمبرداری آن نیز نمی‌توانیم به راحتی بگذریم. ایراد اصلی فیلم نامه، عدم صلابت کافی برای یک قصه جذاب است. به این صورت که ماجراهایی عشقی دو خواهر، علت جذاب و خوش رنگ و لعاب و صد البته جدیدی برای مخاطب نیست و شخصیت ها با اینکه به طور کلی معرفی می‌شوند اما در انتهای فیلم نارس و نپخته باقی می‌مانند.
• محسن شرف الدین: اگر تا دیروز از فیلمها ایراد می گرفتیم که چرا به پایان نمیرسند، رفته رفته باید از فیلمهایی بپرسیم که چرا اصلا شروع نمی شوند! فیلم مادری یکی از این آثار است که شاید بیش از 50 یا 60 دقیقه مخاطب را سر کار میگذارد تا بالاخره زبان باز کند. با اینکه هسته مرکزی داستان فیلم مادری می تواند مولد شکل گیری یک ملودرام احساسات برانگیز باشد ولی به دلیل ترس یا نمایش روشنفکرانه فیلمساز و فیلمنامه نویس، با اثری معلول و ناقص طرف هستیم که حتی دنبال کردن و تماشایش برا دقایق متمادی سخت و غیر ممکن به نظر می رسد.
• سید آریا قربشی: از آن دست فیلم‌های خنثایی است که عادت داشتیم نام منوچهر محمدی را به عنوان تهیه‌کننده‌شان در تیتراژ مشاهده کنیم. دریغ از ذره‌ای جاه‌طلبی! با یک ملودرام ساده خانوادگی با شخصیت‌های محدود روبه‌روییم که قرار نیست گسترش پیدا کند و در همان چارچوب محدود اولیه می‌ماند. اما لااقل مادری در همان محدوده کوچک فیلم بدی نیست؛ اثری است که فیلمسازش حد و اندازه اثرش را می‌شناسد و سعی می‌کند ایده‌های اجرایی قابل پیش‌بینی‌اش – از نمایش مکرر شخصیت‌ها در چارچوب در به نشانه محصور شدن آنها در سیر وقایع گرفته تا نماهای چندین باره غصه آدم‌ها پشت پنجره در حالی که آن بیرون باران در حال باریدن است – را در همین محدوده اجرا کند. به همین دلیل مادری – بر خلاف بخش مهمی از فیلم‌های امسال جشنواره فجر – اثر آزاردهنده‌ای نیست و به خاطر همین هم که شده باید از خانم توکلی و دیگر عوامل فیلم تشکر کرد.
• آریان گلصورت: به نسبت بسیاری از آثار جشنواره امسال، فیلم قابل قبولی است. اما با وجود این، مادری یکی دیگر از آن ملودرام‌های سینمای ایران است که هر سال تعداد قابل توجهی از آن‌ها ساخته می‌شود. فیلمی بسیار ساده و به شدت معمولی که اگر چه آزاردهنده نیست، اما کاملا خنثی است و بعید به نظر می‌رسد تاثیر چندانی بر مخاطبش بگذارد.

---

اولین واژه ای که از اسم فیلم رقیه توکلی به ذهن متبادر می شود این است که احتمالا با یک فیلم زنانه طرف هستیم که ملودرامی با محوریت یک زن را روایت می کند.

“مادری” اولین فیلم سینمایی Movie رقیه توکلی در مقام کارگردان است که فرم حضور در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر را پر کرده است.

توکلی دارای مدرک کارشناسی سینما Cinema و کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی است و ساخت بیش از ۳۰ فیلم کوتاه و مستند را در کارنامه کاری خود دارد که برای آن‌ها جوایز متعدد داخلی و خارجی دریافت کرده است.

نازنین بیاتی، هانیه توسلی، ملیسا ذاکری، مریم بوبانی، آنا زارع، سجاد اسماعیلی و هومن سیدی بازیگران فیلم سینمایی “مادری” هستند که به تهیه‌کنندگی سیاوش حقیقی در شهر یزد فیلمبرداری شده است.

داستان “مادری” درباره زندگی دو خواهر است که یکی عشقش را رها کرده و دیگری عشقش او را رها کرده است.

عوامل فیلم:

برخی از عوامل تولید “مادری” عبارتند از: نویسنده و کارگردان: رقیه توکلی، تهیه‌کننده: سیاوش حقیقی، سرمایه‌گذار و مجری طرح: حمیدرضا صالحیه‌یزدی، موسسه فرهنگی هنری توسعه آسمان هنر Art (گروه مارلیک)، مدیر فیلمبرداری: مرتضی قیدی، مدیر تولید: سیدحسین هادیان‌فر، تدوین: هایده صفی‌یاری، طراح گریم: مهرداد میرکیانی، برنامه‌ریز و دستیار اول کارگردان: سیدروزبه سجادی‌حسینی، صدابردار: محمد شیوندی، موسیقی: ستار اورکی، طراح و ترکیب صدا: سیدعلیرضا علویان، جلوه‌های ویژه: امیر سحرخیز، اتالوناژ: نیما دبیرزاده، طراح لباس: مهرناز اکبری، طراح صحنه: محمود کشفی‌پور، عکاس: محمدهادی آخوندی، جانشین تولید: علی‌محمد منتظری هدش، ترجمه فیلم: حسن شرف‌الدین، مدیر تدارکات: حسن محمدی و علی حصاری، مدیر رسانه‌ای: سیدمحمدصادق لواسانی.

نکته مهم و غافلگیرانه فیلم:

«مادری» می تواند یکی از فیلم های پر اقبال جشنواره باشد و اگر تمام مولفه های ساخت یک ملودرام را رعایت کند احتمالا می تواند جزو فیلم های پر اقبال جشنواره امسال باشد

منوچهر هادی که سال گذشته با فیلم من سالوادور نیستم به فروش فوق العاده ای دست یافت حالا با یک فیلم اجتماعی در جشنواره حضور دارد.

به گزارش سرویس اجتماعی امید نیوز-فیلم به کارگر ساده نیازمندیم-این فیلم که اولین فیلم انتخاب شده توسط هیئت انتخاب جشنواره فجر است فضای متفاوتی نسبت به کارهای قبلی منوجهر هادی دارد و توسط پدرام کریمی نویسنده معراجی ها نوشته شده است اما مثل تمام آثار دیگر هادی با ضعف های ساختاری و فیلمنامه ای روبرو است والبته بازی ضعیف بازیگران که احتمالا از راهنمایی ضعیف کارگردان نشئت می گیرد چون فیلم از ترکیب بازیگران قوی تشکیل شده است از نقش تکراری آتیلا پسیانی تا بازی مصنوعی و ضعیف یکتا ناصرکه شاید هم داستان کلیشه ای و نامنظم آن در این مورد بی اثر نبوده است.این فیلم سعی می کند به معظلات قشر کارگر در تهران بپردازد و از طرفی مضرات مهاجرت به تهران را بیان می کند در کل برای این فیلم نمی توان شانسی برای موفقیت در جشنواره قائل شویم حتی برای کاندید شدن در بخش های مختلف نمی توان شانسی متصور بود. آتیلا پسیانی، یکتا ناصر، سیامک صفری، سحر قریشی، فاطمه رستمی و مهران احمدی (با هنرمندی) بهرام افشاری، سیروس همتی، مجید اصغری، مهدی محرابی و (با معرفی) روژین رحیمی طهرانی و همراه با هنرمند خردسال آرین اسماعیلی و آرمیتا اسماعیلی بازیگران اصلی این فیلم هستند.
«کارگر ساده نیازمندیم» به نویسندگی پدرام کریمی در خلاصه داستانش آمده: بعضیا فکر می کنن همه چیو با پول می تونن بخرن… و می خرن… متأسفانه!                                                                                                                                                                      

فِراری (علیرضا داوودنژاد):

• سید آریا قریشی: فیلمسازان ایرانی سوراخ دعا را در امکانات تکنولوژیک جدید پیدا کرده‌اند و این گونه به شکلی مارکسیستی از فرد سلب مسئولیت می‌کنند. آدم‌های فیلم‌هایی همچون فِراری، جاندارانی مسخ شده توسط تکنولوژی هستند و هر دیوانه‌بازی غریبی هم که انجام دهند، تمام کاسه کوزه‌ها سر اینستاگرام و شتاب بالای ماشین فِراری شکسته خواهد شد. آدم‌های خوب هم که سوار پیکان می‌شوند و لباس‌های کهنه می‌پوشند و بی‌خود و بی‌جهت دل‌شان به حال یک دختر نوجوان سوخته و روز خود را صرف یک غریبه می‌کنند. در سال 1395 زندگی می‌کنیم یا ابتدای دهه 60؟ شاید شکلی از آشفتگی در جامعه امروز که داوودنژاد در فِراری نشان می‌دهد خیلی هم از واقعیت دور نباشد. اما ضربه زمانی به فیلم وارد می‌شود که قرار است با ریشه‌یابیِ این آشفتگی روبه‌رو شویم. دیدگاه دوگانه‌ساز و کهنه فیلمساز اینجا است که خودش را نشان می‌دهد.
• آریان گلصورت: آقایان داوودنژاد و پرتوی انگار هنوز رستگاری را در پیکان می‌بینند. آن هم پس از آن‌که چند سال از متوقف شدن تولیدش می‌گذرد و آن تعدادی هم که در شهر می‌بینیم، نقش قابل توجهی در آلودگی هوا دارند! باورش سخت است که در این دوران، همچنان یک فیلمساز فیلمی با چنین نگاه عقب‌مانده‌ای می سازد. دختر بی‌گناه از شهرستان به تهران می‌آید و پولدارها آدم‌هایی بدی‌اند که می‌خواهند از او سوءاستفاده کنند و این وسط یک رزمنده سابق شهرستانی با پیکانش از راه می‌رسد تا اون را نجات دهد. واقعا مسخره است. جامعه ایران روز به روز دارد پیچیده‌تر می‌شود، اما سینماگران ما همچنان دنبال دغدغه‌های دوران جوانی‌شان هستند! از همه این‌ها بگذریم، فراری شکل دیگری از وقت‌کشی را برای ما به نمایش می‌گذارد. این که چطور داستانی را که می‌توانیم در بیست دقیقه بگوییم با استفاده از ترفندهای سریال‌های مناسبتی تا این حد کش بدهیم.

مستند آوانتاژ (محمد کارت):

سید آریا قریشی: رویکرد محمد کارت در تازه‌ترین مستندش، چیزی است که سینمای ایران کمبودش را به شدت احساس می‌کند. کارت در تمام طول فیلم نه فقط احترام شخصیت‌هایش – کارتن‌خواب‌های معتادی که برای ترک اعتیاد در یک مرکز بازپروری حضور دارند – را حفظ می‌کند، بلکه موفق می‌شود از آنها چند قهرمان و الگوی زندگی بسازد. محمد کارت قرار نیست از دور به تماشای شخصیت‌های مستندش نشسته، ژست دلسوزی بگیرد، ته دلش از ناکامی و ویرانی آنها لذت ببرد و در چند سکانس کثیف با نمایش فلاکت اشک تماشاگر را به شکل ریاکارانه‌ای در بیاورد. اتفاقاً برعکس؛ او از دیدن موفقیت شخصیت‌ها لذت می‌برد و حتی سکانس‌های نگرانی یا درد کشیدن آدم‌ها هم برای این است که موفقیت نهایی آنها طعم شیرین‌تری داشته باشد. سکانس مسابقه فوتبال در اواخر فیلم شاید برانگیزاننده‌ترین سکانس کل جشنواره سی و پنجم فجر تا به امروز باشد؛ جایی که چرخه قهرمانی شخصیت‌ها به پایان می‌رسد. آوانتاژ از خلاقیت‌های بصری خالی نیست، اما شاید جسارت بیشتر در خلق تصاویر تأثیرگذارتر می‌توانست از آوانتاژ مستند بهتری بسازد. اما تازه‌ترین ساخته محمد کارت در همین نسخه فعلی هم اثر شورانگیزی است. آوانتاژ، ابعاد مختلفی از انتظاراتی که از یک فیلم خوب مستند می‌رود را برآورده می‌کند.

 

 

• سید آریا قربشی: فیلم ترسویی است و به همین خاطر معلق می‌ماند. تلاش فیلمنامه‌نویس این است که مدام به یاد ما بیاورد که متعلق به هیچ کدام از جناح‌های درگیر ماجراهای سال 88 نیست و از موضع بالاتری به ماجرا نگاه می‌کند: پس سعی می‌کند در ازای متلکی که نثار یک طرف می‌کند، تکه‌ای هم به جناح مخالف بیاندازد. اما در ایران خیلی بعید است که یک فیلم حقیقتاً مستقل در مورد ماجرایی چنین ملتهب ساخته شود. پس فیلمنامه‌نویس و کارگردان در نهایت ناچارند به همان قطب‌سازی‌های همیشگی روی بیاورند و قهرمان فیلم را از هر گونه ارتباط با جناح مطرود از دید نگاه رسمی و ارزشی مبری می‌کند. ماه‌گرفتگی از این جنبه اثری کاملاً ریاکارانه است: در نیمه اول ژست دموکرات‌منشی می‌گیرد و در انتها همان نگاه از بالا را به ما حقنه می‌کند.

بدون تاریخ، بدون امضا (وحید جلیلوند)

شروع فیلم این امید را ایجاد می‌کند که بالاخره قرار است با فیلمی سر و کار داشته باشیم که آزمونی برای صبر و تحمل تماشاگر نخواهد بود. بدون تاریخ، بدون امضا به طرز غافلگیرکننده‌ای در همان یکی دو دقیقه اول ما را وارد ماجرا کرده و از معدود فیلم‌های جشنواره امسال تا به اینجا است که سکانس‌های معرفی شخصیت و سکانس‌های پیشبرد داستان را از هم جدا نمی‌کند و همین، باعث افزایش ریتم فیلم می‌شود. گره اصلی فیلم هم در همان 20 دقیقه اول مشخص می‌شود. تا همینجا می‌توان تعریف مشخصی از فیلم ارائه داد: داستان فردی که در پزشکی قانونی کار می‌کند و – به دلیلی که در فیلم نشان داده می‌شود – خودش را در مرگ یکی از جنازه‌هایی که به پزشکی قانونی رسیده مقصر می‌داند؛ هر چند گواهی اولیه پزشکی قانونی حاکی از این است که علت مرگ، چیز دیگری است.

پنجره نقل و انتقالات زمستانی تراکتورسازی در فیفا بسته شد

باشگاه تراکتورسازی تبریز از فعالیت در بازار نقل و انتقالات زمستانی محروم شده است. تراکتورسازان زمانی متوجه این اتفاق شدند که دیشب و در آخرین ساعات پنجره نقل و انتقالات زمستانی برای دریافت کارت ITC سجاد شهباززاده از سیستم TMS استفاده کردند. قرمزهای تبریزی پس از اینکه از این سیستم بین المللی خواستار صدور کارت بازی شهباززاده شدند، متوجه شدند که از سوی فیفا اجازه فعالیت در بازار زمستانی را ندارند.

این اتفاق در حالی رخ داده که باشگاه تراکتورسازی تبریز، پیش از این روز 15 دی ماه در اولین روز نقل و انتقالات فوتبال ایران دو بازیکن را به خدمت گرفته بود و این دو بازیکن یعنی امید عالیشاه و احمد نوراللهی برای این تیم در چهار دیدار گذشته به میدان رفته اند.

باشگاه استقلال نیز پیش از این از سوی فیفا با این محرومیت رو به رو شده بود اما آبی های تهرانی از هیچکدام از خریدهای تازه خود استفاده نکردند تا دردسری برای آنها ایجاد نشود.

به این ترتیب تراکتورسازی اجازه جذب شهباززاده را ندارد و دو بازیکن دیگر این تیم یعنی امید عالیشاه و احمد نوراللهی بازیکنان غیر مجاز قرمزهای تبریزی محسوب می شوند.

این بدترین خبر ممکن برای لیگ ایران است که باید از این به بعد تمامی پرونده های حقوقی را جدی بگیرد. علت محرومیت تراکتور که تیمی فوق العاده را برای لیگ امسال آماده کرده بود شکایت بازیکن استرالیایی فصل پیش آنهاست. 

در این تصویر، توقف فعالیت باشگاه تبریزی در تی ام اس و محرومیت آنها مشخص است.

 

---

 

برای تماشای «ماجرای نیمروز» انتخاب سینما استقلال تا حدودی عاقلانه بود (با توجه به ظرفیت بالای سالن نمایش)، آن چه از شنیده ها بر می آمد و با توجه به سابقه مهدویان تصور صف طولانی ای داشتیم که همین طور هم شد. به هر طریق صید «ماجرای نیمروز» در دومین روزجشنواره اتفاق مثبتی بود. تجربه تماشای یک تریلرهیجان انگیز سیاسی دلچسب بود و به نظر این حس جمعی بود. چون تمام حاضرین سینما استقلال از ابتدا تا انتها میخکوب پرده نمایش شده بودند.