همشهری
جوان: او اولین کسی بود که آمیزهای از فنون رشتههای مختلف را در
فیلمهایش به کار گرفت. حرکات بروس لی تلفیقی بود از تکواندو، مشتزنی و
سبک مبارزات وینگ چان. همین تلفیق باعث شد که بروس به یک سبک منحصر به فرد
برسد و انواع شیوههای مبارزه را در یک فیلم به کار بگیرد. این شیوه بعدها
به «جیت کان دو» مشهور شد.»
«تا اسم
فیلم رزمی میآید همه ما به یاد «بروس لی» میافتیم. این تصور وجود دارد
که او نخستین کسی بوده که به طور جدی سینمای رزمی را به ژانرهای موجود در
سینمای جهان افزوده است اما حقیقت این است که ماجرای این سینمای سرشار از
بزنبزن و تحرک به مدتها پیشتر برمیگردد.
هنرهای
رزمی در چندین فیلم به عنوان چاشنی صحنههای کتککاری مورد استفاده قرار
گرفته بود اما اولین بار در سال ۱۹۴۹ بر اساس یک افسانه بومی چینی به نام
«داستان وونگ فی - هانگ» پای رزمیکاران به دنیای سینما باز شد. نمونههای
اولیه بر اساس شخصیتهای افسانهای و دارای قدرتهای جادویی ساخته میشدند
اما کمکم این قهرمانان نیز همرنگ جماعت شدند و بدل شدند به شخصیتهایی که
قدرت جادویی نداشتند و کسی بودند مثل من و شما اما با این تفاوت که از
هنرهای رزمی در مبارزات و زندگیهایشان سود میبردند. بعدها برادران شاو به
عنوان تهیه کننده به طور جدی وارد این عرصه شدند و فیلمهایی چون «مشت
خشم» و «شمشیرزن یکدست» را ساختند که صحنههای مبارزه بسیار پرتحرک و
باورپذیری داشت. استودیوی آنها با کارگردانی به نام «چانگ چه» همکاری
میکرد.