خیلی ها این سریال را به یاد نمی آورند. «بیگانه ای در میان ما» ساخته احمد امینی منتقد و فیلمساز است که در 4 قسمت تولید شده بود. فیلمنامه آن را شعله شریعتی نوشته بود و آتنه فقیه نصیری، محمد حاتمی، ستاره اسکندری و رامبد شکرآبی در آن بازی می کردند.

داستان آن به نسبت باقی سریال ها جسورانه تر بود: زوج جوانی به نام رامین و مینو زندگی خوبی دارند. رامین مهندس آرشیتکت و مینو پزشک متخصص است. یک تماس تلفنی غیرمنتظره از طرف زنی به نام نازنین که پیش از ازدواج رامین با او آشنا بوده، آرامش زندگی آنها را به هم می زند. مشکلات آنها زمانی مضاعف می شود که فرید، شوهر نازنین نیز وارد ماجرا می شود.

داستان، علاوه بر پیچیدگی های دراماتیک، به شیوع بیماری هم از راه جنسی و هم از راه تزریق سرنگ آلوده اشاره می کرد و مهم تر این که راه های کنترل بیماری را نشان می دهد و از آن جالب تر این که تاکید می کند که بچه یک زن مبتلا به این بیماری می تواند سالم بماند.

سریال مسائل پزشکی را به خوبی در دل داستان قرار داده بود و موقعیت های دراماتیک ساخته بود.

 

جذابیت بیشتر آن هم این بود که بی خود و بی جهت همه چیز کش دار نشان داده نمی شد ودر 4 قسمت معلیق و ترس و دلهره و آرامش را به مخاطبش می داد. این سریالی بود که خیلی ها فراموشش کرده اند اما جذابیت آن هنوز هم کم نظیر است.

شاید به خاطر اجرای متفاوتش (دوربین روی دست، مستندگرایی و...) شاید هم به خاطر قصه ای که در هشدار خلاصه نمی شد و واقعا یک «قصه» قرص و محکم داشت.
در ایران فیلم های زیادی درباره بیماری ایدز ساخته نشده است.

 

جز دو فیلم که با فاصله حدود 10 سال تولید شده اند سینما کمتر سراغ این موضوع ملتهب رفته، شاید چون میزان سانسور و خودسانسوری در این مورد خاص بسیار زیاد است و تماشاگر سینما به پرداخت های سردستی بها نمی دهد. با این که موضوع در جهان مسئله ای مهم است هنوز سینمای ایران رغبتی به آن نشان نمی دهد. در سینمای جهان اما فیلم های متعددی ساخته شده. در مطلبی که می خوانید به چند نمونه مشهور آن اشاره می کنیم.

---

مطالب مرتبط با موضوع    



محمد صادق شایسته: مدتی پیش، پس از آن‌که شهاب حسینی جایزه بهترین بازیگر جشنواره کن 2016 را به دست آورد یکی از کارشناسان فرهنگی عربستان با اشاره به موفقیت‌های بین‌المللی سینمای ایران به انتقاد از وضعیت موفقیت‌های فرهنگی این کشور در مجامع جهانی پرداخت. نکته‌ای که نه تنها در خصوص عربستان صدق می‌کند بلکه می‌توان به بسیاری از کشورهای عرب زبان دیگر هم تعمیم داداصولا برد بین المللی سینما در کشورهای عرب زبان بسیار محدود است.