درباره "آهستگی" اثر یاسر خیر نوشته ناهید رضایی

آهستگی یاسر خیر قرار است فیلمی باشد در مورد مردی که مبتلا به ام اس است و انجمن حمایت از بیماران ام اسی را در زاهدان مدیریت می کند.فیلم اما به آهستگی از وعده خویش فراتر می رود و زیر قاعده قهرمان سازی از شخصیت اول فیلم می زند که الگوی 90 درصد فیلمهای مستندی است که یک کاراکنر اصلی دارند و یا دوربین در دمکراتیک ترین شکلش از جایگاه این شخصیت جهان را به ما می نمایند.بیماری ام اس متافور روابط مریضی می شود که زندگی احساسی خانواده را فلج کرده است.ورود همسر و فرزندان کاراکتر اصلی به فیلم آن ها را در موقعیت نازلتری به شخص اول قرار نمی دهد بلکه راه جدیدی برای ورود به موضوع باز می کند.راهی که هر چند و شاید با کاراکتر قوی همسر به فیلم تحمیل می شود اما با صداقتی قابل تحسین از جانب کارگردان عرصه وجود پیدا می کند.کارگردان ترس هایش را از ضعیف نمایاندن قهرمانش کنار می گذارد و اجازه می دهد رشته هایش پنبه شود تا با تار و پودظریف تر و طیف وسیع تری از رنگ ها بافته شود