- شنبه ۱۶ بهمن ۹۵
- ۱۶:۱۱
سینماپرس: علی دشتبان/ زیر سقف دودی بی شک یکی از آثار اجتماعی است که بی واسطه به مشکلات بسیاری از خانواده ها در نسل های مختلف در رابطه با طلاق عاطفی می پردازد، فیلمی اثرگذار و موشکافانه که با توجه به مؤلفش که جنسیت زن دارد، اسیر بیانیه های ضد مرد و فمنیسم نشده و با نگاهی تحلیل گرانه و آگاه پوسته ظاهری زندگی را کنار زده و با دقت به وارسی معضلات و مشکلات عاطفی و روحی روانی خانواده می پردازد.
فیلم سینمایی «زیر سقف دودی» به نویسندگی، کارگردانی و تهیه کنندگی پوران درخشنده، که بی شک از برجسته ترین فیلمسازان زن تاریخ سینما و از اثرگذار ترین سینماگران اجتماعی ایران است ساعتی پیش در کاخ جشنواره به عنوان اولین اثر در روز هفتم جشنواره به روی پرده رفت.
در
کوپال با داستان سادهای روبرو هستیم. مردی در خانهای مجلل با سگی
تربیتشده زندگی میکند و خانه او مثل یک موزه تاریخ طبیعی پر از
تاکسیدرمیهای مختلف و شاخهای جانوران است. زنش از خانه قهر کرده و ظاهراً
قصد مهاجرت دارد. کلیدسازی را برای درست کردن در تالار تاکسیدرمی زیرزمین
خانهاش صدا میکند تا ما از حرفهای آنها بفهمیم این در ضدضربه ضدحریق و
ضد همه چیز است و جز از بیرون و با اثر انگشت باز نمیشود. دکتر کوپال عید
را در خانه میگذراند و درست وقتی آماده رفتن به شکار میشود 
از
فلاشبک متوجه میشویم او اینقدر به خانواده بیتوجه بوده که وقتی برای
شکار از خانه خارجشده، پسربچه کم سن و سالش در استخر خانه غرقشده است و
بعد در یک تکگویی طولانی همسرش اطلاعات لازمی که از دسترس ما دور
نگهداشته شده بود عرضه میکند: اینکه کوپال بعد از مرگ پسرک رو به این سگ
و مشروب آورده و تبدیل به یک بشکه شده است و در گذشته شکارچیای بوده
پایبند به مرامنامه شکارچیان و حالا شکارکش شده است. ۵۰ دقیقه بعدی را
باید انتظار بکشیم تا مگر بازیهای بصری تمام شود و ما از تالاری که همراه
با کوپال و سگش زندانی شدهایم نجات پیدا کنیم. نجاتی که خیلی ناگهانی و از
طریق دیدن یک عکس رادیولوژی از سگ اتفاق میافتد و از لحظه دیدن کلید در
شکم سگ مشخص است که سرانجام داستان از چه طریقی است و تعلیق بعد از آن
بیهوده است و فقط به منظور پاره کردن شکم سگ و بیرون کشیدن دل و روده و تحت
تأثیر و درواقع بهتر است بگوییم مرعوب کردن او صورت گرفته است. «کوپال»
فیلم پرزحمت و متفاوتی است، کاش چیزی بیشتر از متفاوت بودن هم با خود داشت.
