آباجان (هاتف علیمردانی):

روی دیوار کمد و دیوار اتاق یکی از شخصیت‌های جوان فیلم آباجان (با بازی محمدرضا غفاری) می‌توان پوسترهای ایرج قادری، سوته‌دلان، داریوش و مایکل جکسون را مشاهده کرد. آباجان مثل دیوار اتاق این شخصیت است: آش در هم جوشی که نه مسیر مشخصی دارد و نه جهان‌بینی ثابتی. شروع فیلم کنجکاوی‌برانگیز است. فضای دهه شصتی خانه شکل می‌گیرد، و با توجه به میزانسن‌های فیلم به نظر می‌رسد جایگاه اولیه آدم‌ها در این خانه با محوریت پدری علیل شکل گرفته است. اما فیلم این تصویر را به هم می‌ریزد، هیچ تصویر دیگری ایجاد نمی‌کند و خلاصه در همان مرحله اول متوقف می‌شود. پس از آن با مشتی موقعیت (و نه حتی خرده داستان) روبه‌رو هستیم

فیلم کرم پور ملغمه‌ای است مانند همین غذایی که در فیلم سرو می شود؛ کشک بادمجان با اسطوخدوس! یک اجرای تئاتری بین دو بازیگر. دیالوگ پشت دیالوگ. سر تا ته فیلم باید شاهد گفتگوی بی سر و ته همین دو نفر باشیم. آن هم با دیالوگ‌هایی که کوچکترین جذابیتی ندارند. خیال پردازی های دخترکی که ظاهرا قرار است حضوی معماگونه داشته باشد. تقابل زمختی مردانه و لطفات زنانه. دیوِ خسته‌ی ناامید از همه‌چیز و فرشته نجاتی که مثل مرغ بهشتی سر می‌رسد و سرنوشت او را تغییر می‌دهد. 

عکس رامبد جوان و همسرش نگار جواهریان در نشست جشنواره فجر ۹۵

رامبد جوان و همسرش نگار جواهریان

عکس رامبد جوان و همسرش نگار جواهریان در نشست خبری فیلم نگار ساخته رامبد جوان در جشنواره فیلم فجر ۹۵ که رامبد جوان در این نشست شکلک های زیادی هم انجام می دهد و حواشی زیادی هم داشته است که فیلم دعوا در نشست خبری فیلم نگار رامبد جوان را هم قرار داده ایم.

فیلم جنجال در نشست خبری فیلم نگار رامبد جوان جشنواره فجر ۹۵

فیلم جنجال در نشست خبری فیلم نگار رامبد جوان جشنواره فجر ۹۵

فیلم نگار رامبد جوان

فیلم جنجال در نشست خبری فیلم نگار رامبد جوان در جشنواره فجر ۹۵ که نشست خبری فیلم نگار با حضور منتقدان و اصحاب رسانه با اجرای محمود گبرلو در سالن کنفرانس حافظ برج میلاد برگزار شد.

نشست خبری این فیلم با حضور «رامبد جوان» کارگردان این اثر، «نگار جواهریان» و «مانی حقیقی» بازیگران و دیگر عوامل فیلم در آخرین ساعات روز سوم جشنواره در ساعت ۱ بامداد برگزار شد.

«نگار» اثر پر حاشیه ی رامبد جوان که پیش از این هم در رسانه ها بسیار به آن پرداخته شده بود به صورت نسبی نتوانست رضایت حاضرین در برج میلاد را جلب کند.

دومین روز سی وپنجمین جشنواره فیلم فجر با حاشیه های از جمله حضور حجت الله ایوبی رییس سازمان سینمایی در نشست خبری فیلم سینمایی «شماره17، سهیلا» و شوخی مجید صالحی با خبرنگاران همراه بود.

به گزارش ایرنا، روز گذشته(دوشنبه) دوم فیلم «شماره ١٧، سهیلا» نخستین ساخته سینمایی محمود غفاری، «دعوتنامه» به کارگردانی مهرداد فرید و «تابستان داغ» به کارگردانی ابراهیم ایرج زاده نیز اکران شدند.

در حالیکه سالهای قبل، از لباس های غیررسمی یا گاه عجیب و نامتعارف در جشنواره سخن گفته می شد، اما امسال تا به امروز، خبری از این نوع پوشش خبری نیست.
در روز دوم علاوه بر حضور مسوولان حوزه سینمایی در کنار خبرنگاران، شاهد انتقاداتی از سوی خبرنگاران و تماشاگران نسبت به یکی دو فیلم برگزیده توسط هیات انتخاب بودیم.
پس از اکران فیلم «چراغ های ناتمام» ساخته مهدی سلطانی که با 20 دقیقه تاخیر روی پرده رفت، بلافاصله نشست خبری این اثر برگزار شد، فیلمی که به نظر می رسید انتقادات تماشاگران، تمرکز کارگردان آن را بر هم زده بود و هنگام پاسخ به پرسش طرح شده وی سوال را فراموش می کرد و می پرسید که به چه چیزی باید پاسخ دهد.

بدبختی انگار ارثی است.

برنامه هفت به مجری گری بهروز افخمی با حضور دو منتقد سینمای ایران

قطبی زاده : گویی قهرمان قرار است از دل این شلوغی ها بیرون بیاید. و این بنظر به فیلم لطمه زده است. البته با تدوین مجدد قابل رفع است.

فراستی: طباطبایی در فیلم ساخته نمی شود. یک پاسپورت و یک خارج رفتن و یک داوود که چیزی از گذشته اش نمی بینیم. این شخصیت مشکل دارد. مادر فیلم هم که قصه خود را دارد، کامل نمی شود. تضاد میان مادر و عروس همه نیمه می ماند.

و فرمانده کمپی که چیزهای خوبی از آن می بینیم اما باز رابطه با شوهر و تنهایی هایش ناقص است. بطور کلی ۳ زن اصلی فیلم پتانسیل کامل شدن شخصیت ها را دارند اما کامل نمی شوند.

قطبی زاده: در بحث فیلمنامه اتفاقا تعلیق فیلم، تعلیق درستی است. اعتراف ایزدیار به اینکه تابحال از اینکه خبر مرگ همسران دیگران را به من می آوردند در دلم خوشحال می شدم که من بیوه نشده ام، اعتراف تکان دهنده ای است و این درامی است که از نمونه های دیگر خود را جدا می کند.

اتفاقا صابر ابر هم در این فیلم و هم در فیلم «تابستان داغ» بسیار تلاش کرده تا از آن کلیشه همیشگی دربیاید. آن هم فیلم را دوست نداشتم اما کار صابر ابر خوب بود.

آن آدم بازیگوشی که با بچه ها بازی می کند و ماشینش را با بچه ها گلی می کند، وقتی بحث ماسک شیمیایی پیش می آید برخوردی با همسرش می کند که کاملا جدی است. این آن جدیتی است که صابر ابر با خود به خانه نیاورده است و از او یک مرد ساخته است.

تابستان داغ (ابراهیم ایرج‌زاد)

(در بخش کوتاهی از این مطلب، بخشی از گره فیلمنامه‌ای تابستان داغ لو می‌رود. این قسمت به وسیله هشدار مشخص شده است).

تابستان داغ – مهم‌ترین فیلم نمایش داده شده در برج میلاد در دو روز اول جشنواره سی و پنجم فجر – بر خلاف سه فیلم قبلی از تلاش برای حقنه کردن دیدگاه‌های اجتماعی ضربه نمی‌خورد. مشکل فیلم، دقیقاً به لایه رویی داستان و شخصیت‌پردازی اثر برمی‌گردد. برای این که بدانیم هر فیلم فرصت محدودی برای جلب نظر تماشاگر دارد، نیازی نیست تئوری‌های سید فیلد، رابرت مک‌کی و لیندا سیگر را خوانده باشیم. فقط کافی است تجربه دیدن چند فیلم را در زندگی‌مان داشته باشیم. در چنین شرایطی، گره فیلم تابستان داغ تازه حول و حوش دقیقه 40 ایجاد می‌شود. البته تا قبل از دقیقه 40 هم با گره‌هایی همچون اختلاف یک زوج – با بازی علی مصفا و مینا ساداتی – برای ماندن در تهران یا رفتن به شهرستان و همچنین اختلاف زوج دیگری – با بازی پریناز ایزدیار و صابر ابر – در زندگی شخصی روبه‌روییم. اما این گره‌ها کارکردی بیش از «رد گم کنی» ندارند و بعد از ایجاد گره اصلی به حاشیه رانده می‌شوند. پس عملاً در 40 دقیقه ابتدایی با فیلمی «بی‌گره» روبه‌روییم. بعد از تحمل این 40 دقیقه، ریتم فیلم بهتر می‌شود و بهانه‌ای برای دنبال کردن داستان وجود دارد. اما مشکل بزرگ‌تری فیلم را نابود می‌کند: این گره بر اساس رفتارهایی بسیار احمقانه شکل گرفته است در حالی که وانمود می‌شود با سیر طبیعی رویدادها روبه‌روییم. (هشدار: در این قسمت بخش‌هایی از فیلم لو می‌رود) یک مادر، حتی در بدترین شرایط روحی، می‌داند که منطقی‌تر از این است که هنگام تنها گذاشتن فرزندش در خانه، او را به خانه همسایه ببرد تا این که فرزند را در خانه تنها بگذارد و به سراغ همسایه رفته و از او خواهش کند که به خانه رفته و به فرزندش غذا دهد. همین مادر، وقتی برای پی بردن به شرایط برادرش – که تصادف کرده – به بیمارستان می‌رود و بعد از فهمیدن این که خطری برادرش را تهدید نمی‌کند، نه تنها برای حفاظت از فرزندش به خانه بر نمی‌گردد بلکه در بیمارستان می‌خوابد! (پایان خطر لو رفتن فیلم). البته که می‌توان شاهکارهایی با حضور شخصیت‌هایی احمق و اساساً با محوریت رفتارهای احمقانه آنها ساخت. (مگر برادران کوئن در بهترین فیلم‌هایشان چه می‌کنند؟) اما وقتی که نه آنها بپذیرند که دارند کارهای ابلهانه‌ای انجام می‌دهند و نه فیلمساز به این گزاره اعتقادی داشته باشد، تمام بحران‌های ناشی از آن گره‌ها هم احمقانه به نظر می‌رسند. شاید اجرای تابستان داغ سر و شکلی داشته باشد و ریتم فیلم بعد از گره‌افکنی مناسب باشد، اما همه این‌ها روی «هیچ» بنا شده‌اند و همین، تابستان داغ را به یک فیلم «سر کاری» تبدیل می‌کند.